چکیده:
آن چه می خوانید، ادامه بحث راهی نو در معرفت شناسی است که جلسه نخست آن در شماره پیشین به چاپ رسید. میهمانان این نشست عبارتند از: دکتر یثربی (نظریه پرداز)، حجت الاسلام حسین زاده (منتقد اول)، حجت الاسلام معلمی (منتقد دوم) و حجت الاسلام جبرئیلی که به عنوان دبیر نشست در این جلسه حضور دارند. گفتنی است حجت الاسلام خسروپناه و برنجکار نیز مطالبی را بیان کردند که در مشروح کرسی خواهد آمد.
خلاصه ماشینی:
"اما وقتی بنده دقت کردم، با خود گفتم که از این راه نو چه راه نویی در معرفتشناسی دیده میشود؟ یعنی خیلی تلاش کردهام که ببینم آیا آقای دکتر یک نظام هماهنگی بدیلی به جای معرفت شناسی قدمایی که مورد نقد قرار دادهاند، ارائه کردهاند؟ یا بهنظر میرسد که درباره این مطلب و این نظریهپردازی در واقع شاید همانطور که آقای دکتر اشاره کردهاند که همه جانبه باشد، تلاش چندانی نشده است و احتیاج به سعی بیشتری دارد.
اگر شکاکیت یک راه نو است، پس در همانها هم تشکیک میکنیم؟ چگونه ما را نسبت به اینکه من هستم، جهان خارج وجود دارد، من با جهان خارج ارتباط دارم – این فرمایشات جناب استاد است – چگونه من اینها را سرمایه معرفتی خود قرار میدهم؟ آیا اینطور غایبانه تاختن به نظام قدما و ارسطو درست است؟ ما اول بیاییم ببینیم چه گفتهاند، آن را تبیین کنیم.
اصول ایشان عبارت است از: من هستم، جهان هست، من با جهان در ارتباط هستم؛ از کجا میگویید من هستم پایه است؟ شما به چه دلیل میفرمایید؟ البته بعد گفتهاند که اگر این را نگوییم، ناسازگاری ذهنی است، مگر ناسازگاری ذهنی ملاک بداهت است؟ پس آن سازگاری، مقدم بر این سه اصل است نه خود این سه اصل؛ یعنی این همان مبناگروی است و در دل آن مبناگروی جای دارد."