چکیده:
ضریب نفوذ فناوری اطلاعات و ارتباطات در ایـران ، در دهـه ١٣٨٠ افـزایش چشمگیری داشته به طوری که به متغیر مستقلی برای بیان برخـی تغییـرات سیاسی و اجتماعی تبدیل شده اسـت . هـدف از ایـن مقالـه ، بررسـی تـاثیر اینترنت و تلفن همراه به عنوان دو نماد اصلی در عصر فناوری اطلاعـات بـر امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران در دهه ١٣٨٠ است . بررسی یادشده بـا
خلاصه ماشینی:
"در رابطه با امنیت ملی جمهوری اسلامی می توان به چهار بـازیگر غیردولتـی اشاره داشت که هرچند تا کنون تهدید جدی علیه حاکمیت دولت ایجاد نکـرده انـد ولی فناوری های نوین با تقویت این گروه ها، می توانند چالش هـایی را بـرای امنیـت ملی به وجود آورند: الف ) سازمان های مدافع حقوق بشر: واقعیتی که در رابطه بـا نهادهـای حقـوق بشر ـ به رغم افزایش توانایی آنها در محیط بین الملل ـ نباید نادیده گرفت ، آن اسـت که هرچند این گونه سازمان ها به صدور گزارش ها و بیانیه های متعددی علیـه نقـض حقوق بشر در ایران پرداخته اند ولی تأثیر جدی در رابطه با امنیت ملی و رویه هـا و تصمیم گیری های داخلی و خارجی نداشته اند؛ هرچنـد ممکـن اسـت دولـت تحـت فشار رسانه ها ناگزیر از واکنش نشان دادن شود ولی آنها به ندرت توانسـته انـد مـانع یک تصمیم یا تغییر موضع شـوند (صـالحی ، انتخـابی ، سـلطانی فـر، ١٣٨٧: ٣٣).
از سوی دیگر برخوردهای مقطعی و انفعالی می تواند نتیجة معکوسی در پی داشته باشد زیرا نگرش سیاسی و امنیتی به فضای مجازی و محدود ساختن دسترسی به آن ممکن است در نبود فضایی برای طرح دیدگاه های مخـالف ، منجربه تمایل بیشتر افراد به ویژه قشر جوان جامعه به محتوا و ارزش های موجود در این فناوری ها و همچنین سیاسی شدن قشر غیرسیاسی و رادیکـال تـر شـدن کنشـگر سیاسی شود؛ بنابراین ، غفلت از این فنـاوری هـا کـه منشـأ پیشـرفت در بسـیاری از کشورها شده اند، در آینده ای نه چندان دور کشور را دچار تحیر و سرگردانی خواهـد کرد؛ به همین دلیل ، ارائه راهکارهایی برای مقابله اصولی تر بـا تهدیـدهای ناشـی از آنها ضروری می نماید."