چکیده:
مذاکرات در عرصۀ روابط بینالملل، بهویژه با هدف حلوفصل مسالمتآمیز اختلافات بینالمللی، میبایست با حسن نیت دنبال شود، چراکه انجام مذاکرات با حسن نیت، قاعدهای بینالمللی و در برخی موارد، پیششرط لازم برای انعقاد معاهده یا انجام توافق است. هر زمان که توافق صریحی، برای انجام مذاکره وجود داشته باشد، چه عبارت «حسن نیت» در آن آمده باشد یا خیر، طرفین باید طبق اصل وفای به عهد، و مادۀ 26 عهدنامة وین حقوق معاهدات، با حسن نیت روند مذاکرات را دنبال کنند. بنابراین، اصل حسن نیت، حتی در مذاکرات داوطلبانه هم اعمال خواهد شد و حتی در صورت نبود توافق صریح بین طرفین، یا تعهد ذاتی در برخی از شاخههای حقوق بینالملل، باز هم رعایت این اصل حقوقی الزامی خواهد بود. میتوان گفت در انواع تعهد به مذاکره، یعنی توافق برای مذاکره (تعهد به وسیله) و توافق برای انعقاد یک معاهده (تعهد به نتیجه)، طرفین صرفنظر از مبنای حقوقی تعهداتشان، باید خالصانه و هدفمند به مذاکره بپردازند و با حسن نیت برای رسیدن به نتایج مطلوب تلاش و مصالحه کنند.
Negotiations in the area of international relations, particularly with the aim of peaceful settlement of international disputes, should be done in good faith. This is because negotiate in good faith is like an international rule and in some cases; it is the pre-requisite for a treaty or agreement. Whenever there is an explicit agreement for negotiating, whether the term "good faith" is used or not, the parties shall continue negotiations based on the principle of pacta sunt servanda, and Article 26 of the Vienna Convention on the Law of Treaties in good faith. However, the principle of good faith will be applied even in voluntary negotiations. In other words, even in the absence of an explicit agreement between the parties, or an inherent obligation in some branches of international law, compliance with it will be essential. Thus, in both cases of the obligation to negotiate, the Pactum de Negotiando (obligation of conduct), and Pactum de Contrahendo (obligation of the result), the parties, regardless of their legal obligations base, should negotiate sincerely and purposefully and compromise in good faith to achieve the desired results
خلاصه ماشینی:
ديوان بين المللي دادگستري در قضيۀ قـروض نروژ (فرانسه عليه نروژ) معتقد بود که تعهد به عمل براساس حسن نيت ، يک اصل کلي حقـوق و همچنين جزئي از حقوق بين الملـل اسـت و حسـن نيـت ، بـه عنوان يـک اصـل کلـي حقـوق در زمينه هاي گوناگوني، از جمله تعهدات دولت ها اعمال مي شود؛ تعهداتي مانند تعهد به مـذاکره بـا حسن نيت ، حل وفصل مسالمت آميز اختلافات بين المللي، تعهد به مذاکره با حسن نيت ، ريشه در قواعد حقوق بين الملل عام يـا معاهـدات و حتـي در زمينـۀ حل وفصـل مسـالمت آميز اختلافـات بين المللي دارد.
به نظر نمي رسد اين ماده بتواند بـه دولت هـاي عضـو، تعهـدي بـراي مذاکره تحميل کند، با اينکه به اصل حسن نيت در مادة (٢)٢ منشور اشاره شـده اسـت ، امـا ديوان بين المللي دادگستري، معتقد است که تعهد به مذاکره با حسن نيت از اصل وفـاي بـه عهد٢نشأت گرفته و خود به تنهايي نمي تواند به عنوان منبعي براي تعهد حقوقي درنظر گرفتـه شـود (١٠٤ :٢٠١٣ ,Shaw ;٩٤ para ,١٩٩٨ ICJ Reports) ، در نتيجـه ، صـرف نظر از آنکـه دولت ها متعهد به آغاز مذاکره در راستاي حل وفصل اختلافات خود باشند، اگر مذاکره را آغاز کردند، مذاکرات مذکور بايد با حسن نيت انجام پذيرند.