خلاصه ماشینی:
"هنر تئاتر همانند بسیاری از شاخههای هنری- پیش از انقلاب- یا چنان دچار اشرافیگری و تجملپرستی شده بود که از مردم عادی فاصله گرفت و دور ماند و یا آنقدر خوار و خفیف شده بود، که در نظر مردم از حد لودگی و مسخرگی فراتر نمیرفت.
در هر حال رشد روزافزون دانشپژوهان و علاقهمندان واقعی این هنر سبب شده امروز در تمامی مقاطع سنی و حتی در مراکز آموزشی و تحصیلی غیر مرتبط گروههای نمایشی ایجاد شود و علاوه بر این در دور افتادهترین مناطق جغرافیایی کشور، همپای نقاط مرکزی، هستههای تئاتری شکل گرفته است.
همانطور که پیش از این هم گفته شد یکی از مشکلات تئاتر-پیش از انقلاب- وجود فاصله بین هنرمندان و مخاطبان اصلی آن؛ یعنی مردم بود.
پس از انقلاب اسلامی با توجه به نزدیکی و قرابت مردم و مسئولین این فاصلهها به حداقل ممکن رسیده و حکومت به جای اینکه در جناح مقابل و مخالف صفآرایی کند در کنار و پابهپای هنرمندان به حیات خود ادامه داده است.
با نگاهی اجمالی به آنچه پیشینه تاریخی هنر تئاتر را در ایران تشکیل میدهد بهراحتی میتوان دریافت که برخی از اشکال نمایشی که از قدیمالایام در ایران موجود بوده یا در دراز مدت به دست فراموشی سپرده شده و یا سالهای سال بدون تغییر و تحول باقی مانده، چنانکه این عدم پیشرفت خود یکی از دلایل ایجاد فاصله و شکاف بین هنرمندان و مخاطبان بوده است.
در این چند ساله با رویکرد مسئولان و هنرمندان به این مهم بیشتر پرداخته شده، ریشههای هنرهای نمایشی حتی در دورافتادهترین نقاط مملکت ردیابی شده و برای به روز شدن و تقویت موجودی آنها اقدامات سازندهای صورت گرفته است."