خلاصه ماشینی:
"قابل ذکر است که در مراسم سان امیر دیوان بعنوان یکی از اعضاء نظامیان معرفی شده است و این«دیوان»با «صدر دیوان»(ص 6 این مقاله)و یا دیوانی که مسئول مأمور مالی بوده است(شماره 32)مربوط نیست از تاریخ امینی(ورق 177)میدانیم که امیر علی تحت سرپرستی عموی خود یعقوب،امیر کبیر دیوان شد.
بوسیله صوفیان(شاه نعمت الله ولی و غیره)ندارد این کلمه ممکنست در اینجا بمعنی «عالیجناب»باشد چون فرمانروایان ترکمن بتقلید از سلطان محمود غزنوی و سلجوقیان و غیره خود را«سلطان»یا«پادشاه»1میخواندند عنوان ساده «شاه»ممکن است بامراء و یا مأمورین عمده اطلاق میشد که با ایرانیان، یعنی سکنه محلی سروکار داشتند.
مثلا هنگامیکه سلطان یعقوب تصمیم بامر خطیری چون الغاء سیورغال دست زد، بکاولان حامل فرمان شاهی بتمام ایالات عراق و فارس اعزام شدند(رجوع کنید بتاریخ امینی ورق 65 و 165)گذشته از این دو چاوشها نیز ذکر شدهاند که در کنار ایناقان نشسته بودند(متن ورق 12)و از اشارهایکه در ورق b) 10)رفته است بنظر میرسد که کار آنها خلوت کردن راه جهت عبور شاه بوده است.
10-بدرستی معلوم نیست که آیا سرکرده تواچیان،امیر حسین بایندر همان جلال الدین حسین علی بیک است که در زمان سلطان یعقوب پروانهچی و بالاخره امیر دیوان تواچی گردید،یا نه؟(تاریخ امینی ورق 127).
کتیبه C دو سطر مغلوط فارسی دارد و بعد از آن شعر نظامی از مخزن الاسرار آمده است که دوانی نیز آنرا نقل میکند:-صحبت دنیا که تمنی کند با که وفا کرد که با ما کند(الخ) بعد از این اشعار نوشته شده:«حرره علی بن سلطان خلیل بن سلطان حسن اصلح الله شانهم فی شهور سنه احدی و ثمانین و ثمانمایه."