خلاصه ماشینی:
"چرا خدا را«الله»نامیدند؟این واژه از کدام معنی یا معانی عمیق خبر میدهد؟امام حسن عسگری علیه السلام فرمود: الله هو الذی یتاله الیه عند الحوائج و الشدائد کل مخلوق عند انقطاع الرجاء من کل من دونه و تقطع الاسباب من جمیع من سواه1 «الله همان است که هر مخلوقی به هنگام قطع امید از غیر و قطع اسباب از سوای او،در نیازمندیها و سختیها بدو روی میآورد».
بی دلی در همه احوال خدا با او بود او نمیدیدش و از دور خدایا میکرد در این حالت استثنایی تمام زرق و برقها از پیش چشم انسان محو میشود و رشتهء امید استحکام مییابد و چشم دل با همهء ژرفنگریهای خود گشوده میگردد و جلوههایی از فریادرس حقیقی و گرهگشای واقعی-که همهء اسباب و علل ظاهری و باطنی به او منتهی میشود-جان و دل او را صفا و جلا میبخشد.
در این سه آیه چنین آمده است که خداوند برای اینکه پیامبران بتوانند بهطور دقیق،محتوای وحی الهی را دریافت و ابلاغ کنند،فرشتگان مراقب را از پیش و پس بر آنها میگمارد،تا تمام عوامل و اسباب خطا و سهو و نسیان را از آنها دور سازند.
بههرحال،امیر المؤمنین علیه السلام از سه تجربهء دینی مؤثر در راه خداشناسی خبر داد و آنها را بهعنوان اسباب خداشناسی خود،معرفی کرد: فسخ شدن تصمیمها گاهی انسان بر کاری تصمیم جدی میگیرد و تمام نیروهای خود را در راه انجام آن به کار میاندازد.
این همان تجربهای است که اگر برای کسی فراهم شد،نباید به سادگی از کنارش بگذرد؛بلکه باید آن را ملاک و معیار عمل و اعتقاد خود قرار دهد و برنامههای زندگی را بر مبنای آن،استوار گرداند."