خلاصه ماشینی:
"«خداوند از این که (به موجود پستی مانند) پشه و حتی بالاتر از آن مثل بزند، شرم نمیکند (در این میان) آنها که ایمان آوردهاند، میدانند که آن (نوع مثلها) حقیقتی است که از طرف پروردگارشان، و اما آنها که کفر ورزیدهاند (این موضوع را بهانه کرده، و) میگویند: منظور خداوند از مثل چه بوده است، با این مثل ______________________________ 1) در اعراب آیه، برخی «ما» را زائد گرفته و میگویند: معنی تأکیدی دارد مانند «فبما رحمة من الله لنت لهم» در این صورت «مثلا» مفعول نخست و «بعوضة» مفعول دوم فعل «ضرب» خواهد بود.
و از طرفی چون سنت الهی بر این تعلق گرفته که بازبان مردم سخن بگوید و تمام پیامبران نیز با زبان قوم خود برانگیخته شدهاند (2) ؛ برای تفهیم یک رشته معارف از به کارگیری این الفاظ -که معنی ظاهری آنها، با ذات اقدس الهی مناسبت ندارد- چارهای نیست ولی در عین حال افراد کنجکاو و آشنا با زبان قرآن میتوانند با ضمیمه کردن دیگر آیات، به اهداف این آیات پی ببرند و بدانند که مقصود از وصف الهی با این اوصاف، این نیست که ذات اقدس الهی، مرکز این نوع پدیدههای روانی است، بلکه هدف، گزارش از واکنشهای متناسب با این دو پدیده است نه واقعیت خود آنها، توضیح این که: به هنگام خشنودی، از یک شخص، دو چیز احساس میشود: 1.
ولی استفاده اندیشه جبر از این آیات کاملا محکوم است و قرآن با جمله «و ما یضل به الا الفاسقین» یادآور میشود گمراه کردن خدا بیسبب نیست و آنان به خاطر فسق و تمرد، سبب گمراهی خود را فراهم ساختهاند و در نتیجه از نور قرآن بهره نبردند."