خلاصه ماشینی:
"که فرگه تصریح میکند«به این ترتیب،هر جملهء قابل بیانی،با توجه به[ارزش معناشناختی]کلمات آن، باید به عنوان یک اسم خاص در نظر گرفته شود،و[ارزش معناشناختی]آن، اگر چنین چیزی داشته باشد،یا صدق است یا کذب» (.
نهایتا،یک جملهء اتمی،که به وسیلهء الصاق محمولی یک جایگاهی به یک عبارت شکل میگیرد،تحت تعبیر مذکور،در صورتی صادق در نظر گرفته میشود که:شیءای که به وسیلهء عبارت مذکور به آن ارجاع شده است،صفت یا ویژگیای داشته باشد که از طریق این تعبیر به محمول موجود در آن جمله نسبت داده شده است،و کاذب است؛و کاذب است:اگر آن شیء صفت یا ویژگی مذکور را نداشته باشد.
اما نظر دامت این است که از سوی دیگر،فرگه این نکته را نیز تأیید کرده است که هیچ عبارتی نمیتواند(به طوری که نام جانشین شیء میشود)جانشین مفهوم یا یک رابطه شود،و از آنجایی که در نظر فرگه، تلاش برای بیان مطلبی دقیق دربارهء یک مفهوم یا رابطه،بیمعنی است، پس رابطهء ارجاع،لا اقل در مورد مفاهیم،در بهتری حالت میتواند تنها نوعی قیاس یا تشابه با آن چیزی باشد که میان نام و شیء وجود دارد،و نه یک انطباق کامل یا الگویی جامع.
به این ترتیب،اینکه فرگه جملات را نوعی اسامی پیچیده در نظر میگیرد و یا ارزش صدق را شیء میداند، برآمده از الگویی است که برای ارجاع انواع مختلف عبارات زبانی در ذهن داشته است،و با تغییر آن ذهنیت،نیازی به گرفتار آمدن در مشکلات هستیشناختی متعدد در باب ارجاع جملات ندارد.
اما به نظر دامت،چنین تفسیری از محتوای خبری با در نظر گرفتن آن به عنوان عینهایی که به (به تصویر صفحه مراجعه شود) فرگه خودی خود و بهطور مستقل وجود دارند و آنها را درک میکنیم،در تناقض است."