خلاصه ماشینی:
"کاوه بیات در مورد خلع سلاح عشایر قشقایی نوشته است: «پس از پایان گرفتن شورش خزعل،نظامیان فارس در رفتار خود با ایلات منطقه جسورتر شدند و بر دامنهی دخالت خود در امور ایلات افزودند.
روزنامهی«استخر»سال 7031،در مورد خلع سلاح ایل قشقایی و عدم پذیرش آن از سوی عشایر و شدت مبارزات آنان با مأموران نظامی خلع سلاح نوشته است«روز پنجشنبه 71 آبان،فوج صف شکن و آهن به سرکردگی تیپ محمد خان شاه بختی(امیر لشکر سابق غرب)به سه دستگاه تانک و بیست لوله توپ مسلسل و مهمات دیگر،از مرکز به شیراز وارد گردید»[روزنامهی استخر،شمارهی 045،7031/8/32،ص 2،ستون 1].
بعد از کشتار سمیرم،ایل مردان قشقایی در خفا به سر میبردند و سلاح خود را نیز به دور از چشم مأموران دولتی و امنیهها نگاه میداشتند و حتی سران ایل،تا زمانی که فرمان عفو عمومی از سوی محمد رضا شاه صادر نشده بود،جرأت ورود به تهران و یا حتی شیراز را که حامیان بسیاری در آنجا داشتند،نداشتند.
در ماههای پایانی سال 1431 درگیریهای خوانین و عشایر فارس با نیروهای دولتی به دلیل نپذیرفتن طرح اصلاحات ارضی به اوج خود رسید،به طوری که«به دنبال شرارتهای مردم و مقابله با قوای نظامی،به دستور شاه طی اعلامیهای در تاریخ 61 اسفند 14،مناطق کوهمره سرخی،فراشبند،فیروز آباد،کارزین، بویراحمد علیا و سفلی،کهگیلویه و ممسنی،مناطق جنگی اعلام شد»[تابان سیرت،0831:563].
در نهایت باید متذکر شد،اصلاحاتت ارضی که مخالفت با آن،انگیزهی اصلی شورش و ناآرامی عشایر فارس بود، پس از سرکوبی آنان به صورت جدی پیگیری شد و دیگر این که،عشایر در اثر این اقدامات مخالفتآمیز خود،سلاح خود را نیز از کف دادند و از اواخر بهار سال چهل و دو توسط نیروهای دولتی به صورت رسمی خلع سلاح شدند."