چکیده:
تقدس اولیای خدا در نگاه دینی، بر مبنای اصطفای الاهی است؛ در حالی که در نگاه مدرن، مبتنی بر پندار و تصمیم انسان هاست. از سوی دیگر در مطالعات دینی جدید، زبان امر مقدس، «اسطوره» است؛ اما نه به معنای رایج آن. توجه به تمایز فهم سنتی و جدید تقدس از سویی، و فهم عامیانه و اصطلاحی اسطوره از سوی دیگر، موجب جلوگیری از خلط های روشی و مفهومی در نقد تقدس اولیای خدا می شود.
خلاصه ماشینی:
"در نگاه جدید ـ که اولیای خدا اسطوره خوانده میشوند ـ اسطوره بهمعنای افسانه یا خرافه نیست؛ اسطوره بهمعنای خاص مطالعات دینی آن بهکار میرود و همانگونه که توضیح داده شد، در این معنا، اسطوره نسبت به صدق و کذب خنثی است و به این معنا، الگوهای دینی را با ملاحظاتی خاص[79] میتوان در نگاه سنتی نیز اسطوره دانست.
در نفس این کاربرد مشکلی نیست؛ اما در این صورت، روش بررسی نیز باید کلامی ـ نقلی باشد؛ نه اینکه روش بررسی روش مطالعات دینی جدید –که نسبت به صدق یا کذب خنثی است ـ باشد؛ اما نتیجه ای که در پس اسطوره ای معرفی کردن ویژگی های مذکور گرفته می شود، متضمن کاذب بودن آن ها باشد.
به عبارت دیگر، نویسنده معنای رایج اسطوره را ـ که متضمن معنای کذب است ـ در نظر گرفته است؛ اما بهجای بررسی کلامی ـ نقلی (که روش درست بررسی صحت نسبت چنین معنایی از اسطوره به یک امر است) با روش پدیدارشناختی مطالعات دینی جدید، به اسطورهای بودن برخی ویژگیهای امام علی علیه السلام حکم کرده است.
بیتوجهی در این زمینه، خلطهایی روشی و مفهومی در فهم و نقد تقدس الگوهای دینی را بهوجود میآورد؛ بدین معنا که بر مبنای روش فهم تقدس در نگاه جدید، نگاه سنتی نقد میشود، یا اینکه بر مبنای مفهوم رایج از اسطوره، مفهوم مصطلح آن از خنثی بودن خارج میشود و بار ارزشی منفی پیدا میکند."