چکیده:
در قرآن کریم 324 آیه یافت میشود که بر اساس احادیث پیامبر( و اهل بیت( با مهدویت مرتبط است. در این باره، کتابها و مقالات مستقل و غیرمستقل بسیاری نگارش یافته است. البته دلالت این آیات و اعتبار روایات ذیل آنها یکسان نیست، بلکه احادیثی که ذیل این آیات نقل شده است، گاهی به تفسیر آیات و گاهی به تأویل و بطن و گاهی به تطبیق (جری) آیات اشاره دارد؛ همان طور که این آیات و روایات، به موضوعات سیاسی، اقتصادی، نظامی و تاریخی مهدویت اشاره دارد.
There are three hundred and twenty four verses in the Holly Qur’an which are based on the Prophet’s (p.b.u.h.) and his household’s (p.b.u.t.) Sayings that are related to Mahdiism. A lot of dependent and independent books and articles have been written about this. Not to mention، the indication of the verses and the authenticity of the traditions following them are not the same; rather، the traditions following the verses، sometimes point to the exegeses of the verses and sometimes to interpretation and non-manifest and sometimes to parallelism; in the same way that these verses and traditions point to political، economical، military and historical subjects of Mahdiism.
خلاصه ماشینی:
"در این گونه روایات، مقصود از باطن میتواند همان معنایی باشد که مرحوم علامه معرفت در معنای بطن فرموده است که با انجام چهار مرحله (به دست آوردن هدف آیه، الغای خصوصیت از آیه، استباط قاعده کلی از آیه و تطبیق آیه بر مصادیق جدید در هر عصر) صورت میگیرد؛ برای مثال، در روایت دوم از شأن نزول آیه که مسأله جنگ بدر است، الغای خصوصیت شده و یک قاعده کلی به دست آمده که اراده الهی بر تحقق حق با کلمات الهی و قطع دنباله کافران است (ر.
تشبیه جریان مهدویت برخی احادیث که ذیل آیات مرتبط با مهدویت مطرح کردهاند، نوعی تشبیه و مثال را بیان میکند؛ برای مثال، در بارة آیه 249 سوره بقره از امام صادق( چنین حکایت شده است: «ان اصحاب طالوت ابتلوا بالنهر الذی قال الله تعالی (مبتلیکم بنهر( و ان اصحاب القائم یبتلون بمثل ذلک» (نعمانی، همان: ص 330؛ مجسلی، همان: ج 52، ص 332).
2. آثار قرائت قرآن در برخی احادیث که ذیل آیات مهدویت نقل شده آثار قرائت قرآن بیان شده است؛ مثلا از امام صادق( حکایت شده است: هر کس سوره بنی اسرائیل ]اسراء[ را هر شب جمعه قرائت کند؛ نمیمیرد، تا این که قائم را درک میکند و از اصحاب آن حضرت خواهد بود (عیاشی، همان: ج 2، ص 276)."