چکیده:
بررسی پیوستگی میان آیات از دیرباز تا کنون مورد توجه مفسران بوده است. نخست با عناوینی چون نظم قرآن و تناسب میان آیات و سور به بررسی پیوستگی میان آنها پرداخته و فقط دید خطی ـ جزئینگر داشتهاند. ولی در قرن چهاردهم، مفسّران و قرآنپژوهان، محققانهتر و عمیقتر و با دیدی فراتر از تناسب و نگاه جزئینگرانه به ساختار و متن آیات پرداخته و با توجه به سیاق آنها و پیوستگی لفظی و معنایی و آوایی، به دنبال بیان پیوستگی و ارائة مجموعهای منسجم و هماهنگ از آیات قرآنند و اعتقاد دارند که این نوع نگاه، در تفسیر صحیح آیات قرآن و برطرف نمودن برخی از اختلافات تفسیری موثر است و حتی آن را مقدمهای برای فهم صحیح آیات قرآن میدانند. لذا در این پژوهش به واکاوی تعابیر و اصطلاحات جدید میپردازیم.
Considering the continuity among the verses have long been considered by commentators. First، it has been considered with titles such as the order of the Quran، the proportion between the verses and Suras، with a trivial perspective. But in the fourteenth century، the commentators and Quran researchers have dealt with it with a deeper and more scholarly insight to the structure and the text of the verses، and given to the context of the verses and verbal، semantic and phonetic coherence، they sought to express a coherent and coordinate continuity of the verses and believed that this kind of looking could effect on the correct interpretation of these verses of the Quran solving some interpretive differences and even considered it a prelude to understanding the Quran correctly. Thus، in this study we analyze the new interpretations and terminologies.
خلاصه ماشینی:
"ولی در قرن چهاردهم، مفسران و قرآنپژوهان، محققانهتر و عمیقتر و با دیدی فراتر از تناسب و نگاه جزئینگرانه به ساختار و متن آیات پرداخته و با توجه به سیاق آنها و پیوستگی لفظی و معنایی و آوایی، به دنبال بیان پیوستگی و ارائة مجموعهای منسجم و هماهنگ از آیات قرآنند و اعتقاد دارند که این نوع نگاه، در تفسیر صحیح آیات قرآن و برطرف نمودن برخی از اختلافات تفسیری مؤثر است و حتی آن را مقدمهای برای فهم صحیح آیات قرآن میدانند.
عبدالله محمود شحاته هم از همین نظریه با عنوان «وحدت موضوعی سورهها» یاد میکند و در تعریف آن چنین مینگارد: وحدت موضوعی سورههای قرآن به این معناست که باید پیام و نقطهنظر سورهها را اساس فهم آیات آن سوره تلقی کرد؛ لذا لازم است موضوع سوره به عنوان محور و مدار فهم آیاتی مد نظر باشد که آن آیات پیرامون همان موضوع نازل شده است (1976: 5).
2. التفسیر العضوی: به معنای بررسی ارتباط بین اجزای متن، برای رسیدن به پیوستگی میان آن است که در سه شاخة ارتباط معنوی، ارتباط لغوی و ادات صوتی یا موسیقیایی بررسی میگردد (آل زاید، 1430: 477) که چند و چون آن در نمودار ذیل مشاهده میشود: الأدوات الصوتیه اسم الإشاره اسم الموصول والصله العطف عود الضمیر ارتبـاط التقارب بیــــن التضاد اجزای نظام لغـــــــوی التکرار متــــن الترادف علاقه المعلولیه الاشتقاق علاقه العلیه علاقه التضاد علاقه التفریع علاقه التکامل علاقه التشابه توضیح بیشتر درباره برخی تعابیر اصلی چنین است: ارتباط معنایی: یکی از روشهای اتصال کلام، وجود قرائن معنوی مانند: تشابه (آیات یا عبارات مشابهی که در قرآن آمده است)، تکامل (آیات و عبارات به هم پیوسته که یکی مکمل دیگری است)، تفریع (انتقال از موضوعی به موضوع دیگر یا از معنایی به معنای دیگر)، تضاد (نقل مقابل و متضاد با آیه یا عبارت دیگر)، علیت یا سببیت (سبب بر نتیجه مقدم شده است)، معلولیت یا مسببیت (نتیجه بر سبب مقدم شده است)."