چکیده:
از دیدگاه امامیه امام معصوم( دانشی الهی دارد، از این رو نقش هدایتگری او ظاهر تا باطن جامعه و همة انسانها را دربرمیگیرد. آیات و روایات علم الهی ائمه( را به روشنی اثبات میکنند. مقالة حاضر یکی از منابع این علم را تحلیل میکند. احادیث، قرآن را از منابع مهم آگاهی و علم گستردة امام بیان کردهاند. ائمة اطهار( آگاهی به حقایق و بطون قرآن را از پیامبر اکرم( فرا گرفته و در کارکردی تبیینی به تفسیر و تحلیل آموزههای قرآنی پرداختهاند. بنابراین امام( فصل الخطاب اختلافات و بازگوکنندة تعالیم نبوی است. با این همه، درک حقایق قرآن مجاری گوناگونی دارد که خداوند به دلیل جایگاهی که برای امام مقرر کرده است، او را از آن بهرهمند میسازد.
خلاصه ماشینی:
"روایاتی با اشاره به علم امام از آنچه در آسمانها و زمین و بهشت و جهنم است و با تأکید بر آگاهی او از دانش گذشته (ما کان) و آینده (ما یکون)، ریشه و سرچشمة این معرفت و آگاهی را قرآن کرده است، چنان که پیشوایان شیعه در برابر آشفتگی مخاطب خود از چگونگی آگاهی امام به مطلب پوشیده و پنهان میفرماید: «علمت ذلک من کتاب الله.
امام کاظم( در پاسخ به سؤالی دربارة مقام پیامبر( در مقایسه با جایگاه موسی و عیسی( علم و تواناییهای حضرت رسول( را برتر میشمارد و با استناد به آیات قرآن، آگاهی ایشان از «أم الکتاب» و «کتاب مبین» را علت این برتری معرفی مینماید و میفرماید که خداوند این علم الهی را به برگزیدگان خود که ائمة اطهار باشند، عطا نموده است (صفار، 1404: 228، ح3؛ عیاشی، 1380: 2/226، ح58، 330، ح46).
امام موسی کاظم( در پاسخ به این سؤال که آیا هر چیزی در کتاب خدا و سنت پیامبر هست یا شما در آن اظهار عقیده میکنید؟ با نفی اظهار نظر و بیان عقیدة شخصی، سنت را نیز در کنار قرآن بیانکنندة تمام امور ( تبیان کل شیء( معرفی میکند (همان: 1/62 ، ح10) که نشاندهندة نیاز به سنت در فهم کامل از قرآن است."