خلاصة:
آداﻣﺰ ﻣﺘﻔﻜﺮی ﻣﺴﻴﺤﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ دارد ﺑﻪ ﺷﻴﻮهای ﻓﻠـﺴﻔﻲ، ﭼـﺎرﭼﻮﺑﻲ دﻳﻨـﻲ ﺑـﺮای اﺧﻼق اراﺋﻪ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﺪم اﺑﺘﻨﺎء ﺑﺮ ﺑﺎورﻫﺎی دﻳﻦ ﺧﺎﺻﻲ، ﺑﺎ ﺻﻮر ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﺧـﻼق دﻳﻨﻲ ﺳﺎزﮔﺎر ﺑﺎﺷﺪ. در اﻳﻦ ﭼﺎرﭼﻮب، اﻟﺰاﻣﺎت اﺧﻼﻗﻲ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﺑﺎور ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ، ﻛﻪ اﺻـﻞ ﻣﺸﺘﺮک ﻫﻤﻪ ادﻳﺎن اﻟﻬﻲ اﺳﺖ، ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺧـﺪاﻳﻲ ﻛـﻪ ﺧﻴـﺮ، زﻳﺒـﺎﻳﻲ و ﻋـﺸﻖ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻲ اﺳﺖ، و دﻳﮕـﺮ ﻣﻮﺟـﻮدات ﺑـﻪ ﻣﻴـﺰان ﺷﺒﺎﻫﺘـﺸﺎن ﺑـﺎ ﺧﺪاوﻧـﺪ، ﺧﻴـﺮ و ﺷﺎﻳـﺴﺘﻪ ﺗﺤﺴﻴﻦاﻧﺪ. در اﻧﺪﻳﺸﻪ آداﻣﺰ، ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ، رﻛـﻦ اﺳﺎﺳـﻲ زﻧـﺪﮔﻲ اﻳـﺪﺋﺎل ﻳـﺎ آرﻣـﺎﻧﻲ را ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲدﻫﺪ، و ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﻮی ﻛﻪ ﻓﺮد ﺑﻪ واﺳﻄﻪ آن ﺑـﻪ ﺧﻴـﺮ اﻟﺘﻔـﺎت دارد، ﺷـﺮط ﺗﺤﻘﻖ آن ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. در ﻧﻈﺮﻳﻪ اﺧﻼﻗﻲ وی، ﻫﻤﻪ ﻓﻀﺎﺋﻞ، اﺧﻼﻗﻲاﻧﺪ و ذاﺗﺎ ارزﺷﻤﻨﺪ، و ﻫـﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای در اﻳﺠﺎد زﻧﺪﮔﻲ اﻳﺪﺋﺎل ﻧﻘﺶ دارﻧﺪ. ﻫﺪف اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟـﻪ اراﺋـﻪ ﺗـﺼﻮﻳﺮی از زﻧﺪﮔﻲ اﻳﺪﺋﺎل در اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎی آداﻣﺰ اﺳﺖ. ﺑﻪ دﻟﻴﻞ آﻧﻜﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﺪون ﭘﺮدازش ﻧﻈﺮﻳﻪ اﺧﻼﻗﻲ وی، ﻣﻌﻨﺎ و ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻴﺮ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻲ و ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻣﻴـﺴﺮ ﻧﻴـﺴﺖ، از اﻳـﻦ رو، در ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺗﺒﻴﻴﻦ اﻳﻦ ﺳﻪ ﻣﻬﻢ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد. در اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻛﺜﺮتﮔﺮاﻳﺎﻧـﻪ ارزشﻫﺎ و اﻟﺘﻔﺎت ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ.
ملخص الجهاز:
اﻣﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎن اﻣﺮوزی ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ: آﻳﺎ ﺳـﻌﺎدت ﻣﻬـﻢﺗـﺮﻳﻦ ﺧﻴـﺮ در زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺸﺮی اﺳـﺖ؟ ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﺣـﺎل، زﻧـﺪﮔﻲ ﻋﻘﻼﻧـﻲ ﺑـﺎ ﻣﺤﻮرﻳـﺖ ﻓـﻀﺎﺋﻞ ﻛـﻪ از آن ﺑـﻪ »اوداﻳﻤﻮﻧﻴـﺎ« ) (Eudaimoniaﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد، زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدی و دور از اﻧﺪوه ﻳﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ و ﺳﻌﺎدت، و زﻧـﺪﮔﻲ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻋﻘﻼﻧﻴﺖ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑـﺎ ﻗـﺎﻧﻮن، ﻣـﻮرد ﺗﻮﺟـﻪ ﻧﻈﺮﻳـﻪﭘـﺮدازان اﺧـﻼق ﻓـﻀﻴﻠﺖ )،(virtue ethics ﺳﻮدﮔﺮاﻳﻲ ) (utilitarianismو وﻇﻴﻔﻪﮔﺮاﻳﻲ ) (deontologismﺑـﻮده اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ رﻏـﻢ اﺧـﺘﻼف در ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮب و ﺗﺠﻮﻳﺰ ﺷﻴﻮهﻫﺎی دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ آن، ﻫﻤﻪ ﺗﻼش ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻳـﻚ زﻧـﺪﮔﻲ ﺧﻮب ﻳﺎ اﻳﺪﺋﺎل را ﻃﺮاﺣﻲ ﻛﻨﻨﺪ.
. (Adams, 2006, p ﺑﻪ رﻏﻢ آﻧﻜﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻛﺘﺎب ﺧﻴﺮﻫﺎی ﻣﺘﻨﺎﻫﻲ و ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﻲ را درﺑـﺎرة اﻟﺰاﻣـﺎت اﺧﻼﻗـﻲ ﻣـﻲداﻧﻨـﺪ و ﻧﻈﺮﻳـﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ را درﺑﺎرة ﻓﻀﻴﻠﺖ اﺧﻼﻗﻲ، اﻣﺎ اﻳﻦ دو ﻛﺘﺎب را ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻜﻤﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ و اوﻟﻲ را ﻣﻘﺪﻣـﻪای ﺑـﺮای ﻓﻬـﻢ دﻳﺪﮔﺎهﻫﺎی اﺧﻼﻗﻲ ﻣﻄﺮح در ﻛﺘﺎب دوم داﻧﺴﺖ.
و در ﻛﺘﺎب دوم، ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ او ﻛﺘﺎﺑﻲ اﺳﺖ درﺑﺎرة زﻧﺪﮔﻲ اﺧﻼﻗﻲ،4 ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﻮ را ﻣﻌﻴﺎر ﻣﻨﺶ ﺧﻮب و زﻧﺪﮔﻲ اﺧﻼﻗﻲ ﻣﻲداﻧـﺪ و ﺳـﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ارﺗﺒﺎط اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﻋﺎﻟﻢ را ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﺮﺗﺮی، ﻣﺰﻳﺖ و ﻋﺸﻖ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻧـﺴﺎن ﺑﺮآﻣـﺪه از اﻳﻦ رواﺑﻂ، ﺧﻮد را در دﻧﻴﺎﻳﻲ زﻳﺒﺎ، و ﺳﺮﺷﺎر از ﺧﻮﺑﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ، در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨـﻮز ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﺑـﺮ ﭘﺎﻳـﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد.
. (Adams, 1987, pp زﻳﺒﺎ ﺑﻮدن اﻳﻦ ﺟﻬﺎن، ارزﺷﻤﻨﺪ ﺑﻮدن ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ارﺗﺒﺎﻃﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ، و ﺑﺮﻗﺮاری راﺑﻄﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ، ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﻚ زﻧﺪﮔﻲ ارزﺷﻤﻨﺪ و دﻳﻨﻲ ﻣﻲﺷﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﻣـﺪاوﻣﺖ ارﺗﺒـﺎط ﺑـﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺗﻔﻜﺮ درﺑﺎرة او، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﻴﺎر ﺗﻌﺎﻟﻲ، اﺳﺒﺎب ﻫﺪاﻳﺘﻲ را ﺑـﺮای اﻧـﺴﺎنﻫـﺎ ﻓـﺮاﻫﻢ ﻣـﻲآورد ﻛـﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ارزشﻫﺎی ﺻﺮﻓﺎ اﺑﺰاری ﻣﻬﻴﺎ ﻧﻤﻲﺷﻮد )231.