خلاصة:
تحقیق حاضر به بررسی ادله ای م یپردازد که از آنها به گونه ای حکم استحباب پیاده روی برای زیارت
امامان معصوم(ع)، اولیای الهی و اماکن مقدس استنباط شده است. نتایج به دست آمده از تحقیق، که به
صورت اسنادی و کتابخانه ای صورت گرفته، حاکی از این است که در برخی روایات مبیّن فضیلت زیارت
امیر مومنان و اباعبدالله (ع)؛ تعابیری مانند اعطای ثواب بر هر گام وارد شده که برخی درصدد برآمده اند
استحباب پیاده روی برای زیارت این دو امام همام را از این تعابیر استفاده کنند و با کمک دیگر ادله، آن
را به زیارت سایر معصومین(ع)، امامزادگان، اولیای الهی، مومنین و حتی قبور آنان تسری دهند. اما
چنین به نظر می رسد این روایات و سایر روایات مبیّن فضل زیارت معصومین (ع) درصدد ترغیب دوستان
اهل بیت(ع) به اصل زیارت اند و کیفیت زیارت، در آنها مورد نظر نیست و از اطلاق و عموم آنها نمی توان
چنین استحبابی را نتیجه گیری کرد. البته از برخی نصوص عام، مانند آیات دال بر لزوم تعظیم شعائر
الهی و لزوم ابراز محبت به اهل بیت(ع)، می توان در اثبات افضلیت پیاده روی برای زیارت معصومین(ع)
بهره برد. اما توجه به این نکته ضروری است که ویژگی خاص این دو امام بزرگوار )امیر مومنان و
اباعبدالله (ع)(، پیاده روی به قصد زیارت ایشان را از پیاده روی برای زیارت سایر امامان معصوم(ع)
ممتاز کرده است.
یدرس البحث الحاضر الأدلة التی أستنبط منها حکم استحباب المشی لزیارة الأئمة المعصومین
والأولیاء والأماکن المقدسة. وکانت نتیجة هذا البحث الذی تم علی الطریقة الإسنادیة والمکتبیة فی
دراسة بعض الروایات المبینة لفضیلة زیارة أمیر المؤمنین وأبی عبد الله والتی ورد فیها تعابیر کإعطاء
الثواب لکل قدم تطی للزیارة حیث إستفاد منها البعض لإثبات استحباب المشی لزیارة هذین
الإمامین وکذلک تسریة هذا الحکم لسائر المعصومین وأولادهم والأولیاء والمؤمنین وقبورهم
بالإستعانة بأدلة أخری. إنه من الممکن القول أن هذه الروایات وسائر الروایات المبینة لفضل زیارة
المعصومین فی صدد ترغیب محبی أهل البیت فی أصل الزیارة ولم یکن المراد منها بیان کیفیة الزیارة.
ولا یمکن إستنتاج أی إستحباب من إطلاقها وعمومها. نعم یمکن إثبات أفضلیة المشی لزیارة
المعصومن من بعض النصوص العامة کالآیات الدالة علی لزوم تعظیم شعائر الله ولزوم إبراز
محبة أهل البیت. ویجدر الإلتفات لهذا الأمر أن خصوصیات هذین الإمامین )أمیر المؤمنین وأبی
عبدالله 8( میزتهم بالمشی بقصد زیارتهم عن المشی لزیارة سائر الأئمة المعصومین.
The present research seeks to investigate the evidences that have been inferred from them in the form of a walking order for the pilgrimage of the infallible Imams, the saints of God and holy places. The results of the documentary and library research indicate that some of the narrations that express the virtues of the pilgrimage of Amirul Momenin and Aba-abdillah include narrations such as awarding of rewards for each step and some scholars have sought to derive from these narrations the practice of walking for the pilgrimage of these two Imams. And with the help of the other evidence, will spread it to the pilgrimage of other infallibles, descendants of the imams, saints of God, believers and even their graves. But it seems that these traditions and other narratives that express the virtues of the pilgrimage of innocents seek to encourage the friends of the household to the very pilgrimage itself, and the quality of pilgrimage is not considered in them, so such istihbab can not be resulted from absolute and general context of these narratives. Of course, some general texts, such as verses indicating the necessity of reverence to divine rituales and the need to express love to household, can be used to prove the supremacy of walking for the pilgrimage for the innocents. However, it is necessary to note that the special features of these two great imams (Amirul Momenin and Aba-abdillah), privileged walking for them from the pilgrimage of other innocent Imams.