خلاصة:
دویدن، از الگوهای اساسی حرکت است که باعث بهبود اختلالات عملکردی در اندام تحتانی میگردد.
هدف از انجام این مطالعه، تعیین شیوه مناسب در تمرین دویدن (به جلو و عقب) برای بهبود عملکرد تحتانی
بوده است. در این مطالعه تجربی و مداخله ای که در سال ١٣٩١ در رفسنجان انجام شد، ٢٠ داوطلب پسر
سالم با دامنه سنی ٢٥-٢٠ سال شرکت نمودند. هر داوطلب به صورت تصادفی در یکی از دو گروه (دویدن
به جلو یا عقب) قرار گرفت. برنامه مداخله شامل دو شیوه دویدن بود که در طول یک دوره شش هفته ای،
سه روز در هفته انجام می شد. برای تعیین شیوه مناسب دویدن، چهار نوع آزمون عملکردی (آزمون رومبرگ
تعدیل شده، پرش عمودی، پرش طول روی یک پا و جهش متوالی روی یک پا) در اندام بکار گرفته شد.
ارزیابیها به صورت پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. تجزیه و تحلیل دادهها توسطآزمون های t زوجی و
مستقل انجام گرفت. نتایج نشان داد که در خلال تمرین دویدن به عقب، تفاوت آماری معنی داری در پیش
آزمون وپس آزمون، بر روی هر ٤ شیوه ارزیابی وجود داشت (٠/٠٥ <p) و این امر باعث بهبود عملکرد اندام
تحتانی شد ولی در خلال دویدن به جلو تفاوت معنی دار در پیش آزمون و پس آزمون، تنها بر روی ٢ شیوه
ارزیابی وجود داشت (0/05 <p). نتایج حاصل از چهار آزمون نشان داد که اثر تمرینات دویدن به عقب به طور
معنی داری از دویدن به جلو بیشتر است (0/05 <p). به طور کلی نتایج نشان داد تمرینات دویدن به عقب در
مقایسه با تمرینات به جلو، شیوه مناسب تری برای بهبود عملکرد اندام تحتانی می باشد.
ملخص الجهاز:
هدف از انجام اين مطالعه ، تعيين شيوه مناسب در تمرين دويدن (به جلو و عقب ) براي بهبود عملکرد تحتاني بوده است .
در يک مطالعه اشرف و کومار٥ (٢٠٠٨) تاثير دويدن به عقب را روي سندرم دردهاي کشککي -راني مورد بررسي قرار داده و اين تمرينات را به عنوان يکي از شيوه هاي توانبخشي در اين بيماران پيشنهاد نموده اند.
هدف از مطالعه حاضر، بررسي و مقايسه اثر دو شيوه دويدن به جلو و عقب بر روي عملکرد اندام تحتاني در دختران بوده است .
مطالعه حاضر همچنين با پژوهش Cipriani و همکاران و مطالعه Terbulanche مطابقت دارد [٩، ٦] در مطالعات مذکور گزارش گرديده است که دويدن به عقب باعث بهبود آمادگي قلبي-عروقي و متابوليکي مي شود.
اين مطالعه نتايج حاصل از مطالعات Devita [٥] و Cipriani و همکاران [٦]، مبني بر اثرات يکسان دويدن به جلو و عقب را تاييد نمي کند.
در مطالعه اي Ebrahimi و همکاران انجام داده اند[١٨] اگرچه دويدن در هر دو شيوه به طور معني داري باعث بهبود عملکرد اندام هاي تحتاني شده ، اما اثرات دو شيوه دويدن روي عملکرد اندام تحتاني معني دار نبوده است .
در آزمون عملکردي ثبات استاتيک نتايج نشان داد که هر دو شيوه دويدن باعث عملکرد بهتر اين آزمون شده است .
Comparison of the effects of forward & backward running techniques on the functional performances of lower extremity , Journal of Iran University of Medical Sciences ; 29(9): 169-72.
The effect of backward walking on treadmill training on kinematics of the trunk and lower limbo, Serbian J Sci;3(3): 121-7.