خلاصة:
سازمان همکاری شانگهای از نمادهای همگرایی منطقهای در اوراسیای پسا جنگ سرد است. این سازمان با اهداف مشخصی که مبتنی بر امنیت بود در 2001 شکل گرفته و در حال حاضر به سایر حوزههای دیگر چون اقتصادی نیز تسری یافته است. با آغاز فرایند ورود ایران به عنوان عضو جدید حال پرسش این پژوهش این است که با توجه به حوزههای همکاری و اهداف سازمان شانگهای عضویت دائم ایران در سازمان همکاری شانگهای چه طیفی از پیامدهای امنیتی و اقتصادی را در پی خواهد داشت؟ یافتههای مقاله نشان میدهد که روابط قدرت متغیر کانونی در ایجاد رژیم امنیتی و اقتصادی شانگهای بوده و دستاوردهای نسبی نقش کلیدی در شکلدهی به مدل رفتاری اعضای سازمان ایفا کرده است. عضویت دائم ایران در سازمان همکاری شانگهای میتواند منافع امنیتی، اقتصادی و همچنین سیاسی داشته باشد.
The Shanghai Cooperation Organization is one of the symbols of
regional integration in post-Cold War Eurasia. This organization was
formed in 2001 with specific goals that were based on security, and
currently it has spread to other areas such as economic. With the
beginning of the process of entering Iran as a new member, the
question of this research is that according to the areas of cooperation
and goals of the Shanghai Organization, what range of security and
economic consequences will Iran's permanent membership in the
Shanghai Cooperation Organization entail? The findings of the
article show that power relations are a central variable in the creation
of Shanghai's security and economic regime, and relative
achievements have played a key role in shaping the behavioral model
of organization members. Iran's permanent membership in the
Shanghai Cooperation Organization can have security, economic and
political benefits.
ملخص الجهاز:
با آغاز فرايند ورود ايران به عنوان عضو جديد حال پرسش اين پژوهش اين است که با توجه به حوزه هاي همکاري و اهداف سازمان شانگهاي عضويت دائم ايران در سازمان همکاري شانگهاي چه طيفي از پيامدهاي امنيتي و اقتصادي را در پي خواهد داشت ؟ يافته هاي مقاله نشان مي دهد که روابط قدرت متغير کانوني در ايجاد رژيم امنيتي و اقتصادي شانگهاي بوده و دستاوردهاي نسبي نقش کليدي در شکل دهي به مدل رفتاري اعضاي سازمان ايفا کرده است .
اين سازمان حوزه هاي همکاري خود را از بعد امنيتي به اقتصادي و تقويت روابط با ساير کشورها کشانده است به طوري که اينک چين ، هند، قزاقستان ، قرقيزستان ، پاکستان ، روسيه ، تاجيکستان و ازبکستان عضو اين سازمان هستند.
حال پرسش اين پژوهش اين است که با توجه به حوزه هاي همکاري و اهداف سازمان شانگهاي عضويت دائم ايران در سازمان همکاري شانگهاي چه طيفي از پيامدهاي امنيتي و اقتصادي را در پي خواهد داشت ؟ فرضيه پژوهش اين است که شانگهاي به سبب ماهيت غير غربي بودن و تلاش براي گسترش روابط امنيتي، اقتصادي و سياسي مي تواند در راستاي منافع ملي ايران بوده ولي ملاحظات سياسي کشورهاي عضو نسبت به غرب و وجود اختلافات في مابين برخي اعضا نيز موجب خواهد شد تا تاثيرات مثبت آن نسبي باشد.
به ديگر سخن ،متغير کانوني شکل دهي به اين سازمان ،اراده چين و روسيه براي همکاري و شکل دهي به رژيم جديد امنيتي و اقتصادي در اوراسياي پسا جنگ سرد بوده است روابط قدرت جديدي که چين و روسيه در کانون آن قرار گرفتند نقش کليدي در شکل دهي به رژيم نوپديد داشت روسيه براي گذار از شوک فروپاشي شوروي و احياي موقعيت قدرت ازدست رفته در تقلا بود .