خلاصة:
هدف مطالعه حاضر اثربخشی آموزش گروهی مهارت زندگی برکاهش استرس ادراک شده، بهبود سلامت عمومی و سطح سازگاری دانش آموزان دختر دوره ابتدایی منطقۀ ٢ تهران بود. طرح پژوهش حاضر از نوع، شبه آزمایش از نوع پیش آزمون – پس آزمون با سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری تحقیق را کلیه دانش آموزان دختر دانش آموزان مدارس عادی، نمونه دولتی و غیرانتفاعی مقطع ابتدایی در منطقۀ ٢ تهران در سال ٠٢-١٤٠١ تشکیل میداد که از بین این مدارس یک مدرسه عادی، یک مدرسه نمونه دولتی و یک مدرسه غیر انتفاعی و از بین دانش آموزان این مدارس ٧٥ نفر به عنوان گروه آزمایش و ٢٥ نفر به عنوان گروه کنترل به شیوه نمونهگیری در دسترس انتخاب گردید. از پرسشنامه استرس ادراک شده کوهن و همکاران (١٩٨٣)، پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر (١٩٧٩) و پرسشنامۀ شخصیت کالیفرنیا برای گردآوری اطلاعات استفاده شد. گروه آزمایش طی ١٠ جلسه تحت آموزش مهارتهای زندگی سازمان بهداشت جهانی (١٣٧٩) قرار گرفتند. برای آزمون فرضیات از آزمونهای تحلیل کواریانس چندمتغیره (مانکوا) در نرم افزار SPSS استفاده گردید. نتایج پژوهش حاضر نشان میدهد که آموزش مهارتهای زندگی در کاهش استرس ادراک شده و بهبود سلامت عمومی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان تاثیر مثبت دارد. تاثیر آموزش گروهی مهارتهای زندگی بر بهبود سلامت عمومی دانش آموزان مدارس غیرانتفاعی و عادی متفاوت است اما در زمینه تاثیر آموزش گروهی مهارتهای زندگی بر کاهش استرس ادارک شده و بهبود سازگاری اجتماعی در بین مدارس تفاوتی مشاهده نشد. آموزش گروهی مهارتهای زندگی بر زیرمقیاسهای علائم اضطرابی و علائم افسردگی اثر منفی و بر زیرمقیاسهای علائم جسمانی و اختلال در کارکرد اجتماعی اثری نداشت و همچنین بر زیرمقیاسهای قالبهای اجتماعی، روابط آموزشی و روابط اجتماعی اثر مثبت و بر زیرمقیاسهای مهارتهای اجتماعی، گرایشهای ضد اجتماعی و روابط خانوادگی اثر معناداری نداشت. در مجموع آنچه از نتایج این بر میآید، اهمیت مهارتهای زندگی در کاهش استرس، بهبود سلامت عمومی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان است و اینکه آموزش مهارتهای زندگی از اساسیترین برنامههای پیشگیری در سطح اولیه به شمار میرود.