خلاصة:
دوران حد فاصل ترجمه هفتادی تا زمان نگارش عهد جدید، به دوره بین العهدین موسوم است. این دوره به سبب هم جواری یهودیان با اقوام دیگر، موجد ادبیات بسیار پرباری بود که گونه های ادبی متنوعی را در خود داشت. از جمله میتوان گونه ادبی مکاشفه را نام برد که به دلایلی همچون تاثیر اندیشه های ایرانی بر یهود، قوت فراوان گرفت. آزارهایی که یونانیان و رمیان بر این قوم روا داشتند، فرجام شناسی نوینی را در مکاشفات بین العهدین بنیان نهاد که هم در راستای تکمیل آموزه های عهد عتیق بود و هم دردهای تاریخی این قوم را مرهم می نهاد. ساختار این فرجام شناسی بر جبری تاریخی استوار بود که فسادهای موجود در جامعه انسانی را موجب فساد و کاستی در امور کیهانی می دانست و آن دو را زمینه ظهور مسیحا و اصلاحات او به شمار می آورد. فرجام شناسی مکاشفات با ارائه نگاهی فراتاریخی به رخدادهای آخرالزمان، دیدگاه های تاریخی فرجام شناسی عهد عتیق را به کلی دگرگون کرد، زیرا از دیدگاه مکاشف هگران دوره بین العهدین، عالم آخرت، به موازات همین عالم ماده در جریان بود و اورشلیم آسمانی که نماد ملکوت الهی به شمار می رفت، می توانست هر لحظه در قلب های آدمیان بر پا شود و محل استقرار خداوند باشد.
The period between composition of the last book of the Old Testament and the first book of the New Testament is called Intertestamental Period. Jewish literature in this era، because of the encounter of the Jews with other nations، flourished in various forms and genres. For example، the genre of apocalypse as a result of the Iranian influence on Judaism became prevalent in Jewish literature. The Greco-Roman persecutions brought about a new eschatology in the intertestamental apocalypses، which was on the one hand in accordance with the teachings of the Old Testament، and on the other، it consoled the historical sufferings of the Israelite nation. This eschatology depended on a historical determinism which observed the depravities of the human society as the cause of cosmic misfortunes، which in its turn was the prologue to the advent of the Messiah. The apocalypses' transhistorical approach to the end time events altered the historical views of the Old Testament. The apocalyptists of the intertestamental period believed that the hereafter was in motion parallel to this world and heavenly Jerusalem، which was the symbol of the kingdom of God، was established in the heart of the righteous men.
ملخص الجهاز:
فرجام شناسی مکاشفات با ارائۀ نگاهی فراتاریخی به رخدادهای آخرالزمان ، دیدگاه های تاریخی فرجام شناسی عهد عتیق را به کلی دگرگون کرد، زیرا از دیدگاه مکاشفه گران دورٔە بین العهدین ، عالم آخرت ، به موازات همین عالم ماده در جریان بود و اورشلیم آسمانی که نماد ملکوت الهی به شمار می رفت ، می توانست هر لحظه در قلب های آدمیان بر پا شود و محل استقرار خداوند باشد.
به هر روی ، نشانه های انسانی دورٔە پایـانی به این قرارند: مردم آرزوی حکمت دارند، ولی به آن نمی رسند؛ ایشان دچار هراسی بـزرگ می شوند، راه حقیقت پنهان می گردد و بی ایمانی زمین را فرا مـی گیـرد؛١ مـردم سـتارگان را می پرستند؛٢ فساد اخلاق تا اندازه ایست که بـا پـسران مـشغول مـی شـوند٣ و آزار و اذیـت فراوان می شود؛٤ ظلم های بسیار، ویرانی شهرها با آتش ، نابودی ملت ها بـا طـاعون ، قحطـی وگرسنگی ، داستان هر روز انسان ها خواهد بود ٥ جهان به دست یک بیوه زن اداره می شود؛٦ ؛ حکومتی می کوشد تا بر همۀ دنیا مسلط شود، ولی در نهایت از میـان مـی رود؛ ایرانیـان بـه بردگی و وحشت گرفتار می شوند،٧ فرات طغیان می کند و بابل و فارس را ویران می سـازد؛ قوم یهود در اطراف شهر خداوند ساکن می شوند و دیواری گرد خود می کشند.