Abstract:
موضوع و هدف این مقاله رسیدن به تعریفی از طنز به عنوان نوعی ادبی است تا بتوان به استناد آن طنز بودن متنی ادبی را بشناسیم. بر مبنای نظریات ادبی معاصر بویژه نظریات خواننده محور، تعریفی تازه از طنز داده شده است: «طنز، متنی ادبی است که کنش آن، ایجاد تقابل بین «مفاهیم ادراکی خواننده از متن» با «الگوهای ذهنی خواننده» است». این تعریف به عنوان مبنای تشخیص متون طنز از دیگر متون میتواند مورد استفاده قرار گیرد؛ بر این اساس نمونههایی از طنزها در متون مختلف (قرآن مجید، شاهنامه، رباعیات خیام، اشعاری از شاملو و شفیعی کدکنی) تحلیل شده است. همچنین بر مبنای این تعریف، نشان داده شده که بعضی از نمونههایی که در کتابها یا مقالات مختلف، طنز معرفی شدهاست، مصداق طنز به عنوان نوعی بیان ادبی نیست.
Machine summary:
این تعریف به عنوان مبنای ١٤٥ تشخیص متون طنز از دیگر متون میتواند مورد استفاده قرار گیرد؛ بر این اساس نمونه هایی از طنزها در متون مختلف (قرآن مجید، شاهنامه ، رباعیات خیام ، اشعاری از شاملو و شفیعی کدکنی) تحلیل شده است .
اگر طنز، چنانکه در بخش قبل بیان شد، نه صرفا در حوزه معنا واقع میشود و نه صرفا در حوزه لفظ ، بلکه نوعی تقابل در رابطه متن و معنا باشد، اولین سؤال این است که برای تعریف آن آیا باید به صورت زبانی طنز توجه کرد یا به معنی و محنوای آن .
برای تعریف طنز به عنوان نوعی بیان ادبی نیز باید توجه کرد که متن طنز، کنشی ١٥٤ دیالکتیکی با تجربیات و باورهای خواننده دارد.
٧. تعریف پیشنهادی برای طنز با توجه به مباحث طرح شده میتوان تعریفی تازه از طنز را به این صورت ارائه کرد: «طنز، متنی ادبی است که کنش آن ، ایجاد تقابل بین «مفاهیم ادراکی خواننده از متن » با «الگوهای ذهنی خواننده » است ».
تعاریف و توصیفاتی که از این اصطلاح ادبی وجود دارد عموما بر مبنای دیدگاه های سنتی شکل گرفته است ؛ اما با استفاده از نظریات جدید نقد ادبی به تعریفی تازه از طنز میرسیم ؛ اینکه «طنز، متنی ادبی است که کنش آن ، ایجاد تقابل بین «مفاهیم ادراکی خواننده از متن » با «الگوهای ذهنی خواننده » است .