Abstract:
ابن غضائری از راوی شناسان برجسته حدیثی در عصر متقدمان می باشدکه با بهره گیریی از ملاک ها و بنیان های معرفتی ویژه زمانه خویش به بازخوانی احوال روایان حدیثی پرداخته است. حوزه مطالعات رجال شناسی وی همبسته با تصویرسازی شایسته از هویت دانشی و الگوی فکری او در زمانه زیسته و نحوه دستیابی او به منابع رجالی می باشد. رهیافت نقادانه وی در این دانش در اثر رجالی تاریخی نه عینی قابل بازنمایی و سنجه می باشد. اما کمینه منابع روایی تاریخی درباره هویت فردی و اجتماعی ابن غضائری بستری برای گمانه های ناهمگون معرفتی در حوزه شخصیت تاریخی، باوری ودانشی وی در میان دانشوران پیشینی و پسینی رجالی و غیرآن شده است. در این جستار با رهیافت همزمانی ودرزمانی وتحلیلی به بازخوانی منش ابن غضائری و سلوک راوی شناسی و نظام باوری وی پرداخته و تلاش شده بنابر روایت پیشینیان همزمان وی و گفته های دانشیان رجالی پسینی هویت دانشی و چیستی اثر راوی شناسی وی مورد بازخوانش تحلیلی قرارگیرد.
Ibn Ghadaʿiri (Arabic: ابن غضايری) is one of the prominent hadith narrators in the earlier age who has reread the hadith narrator's status using the knowledge of hadith and biographical evaluation (Arabic: الرجال, Romanized: al-rijal) specific to his time. His field of biographical evaluation studies is a representation of his scientific personality, intellectual model and method of accessing Rijal sources. His critical approach to this knowledge can be represented and judged by his historical Rijal (not objective). However, the lack of historical narrative sources about Ibn Ghadaʿiri's personal and social identity has become a position for different epistemological speculations in the field of his historical personality, beliefs and knowledge among the earlier and later (posterior) scholars of Rijal and other scholars. It was attempted in this article to reread analytically, Ibn Ghadaʿiri's scientific and religious character by using the narrations of the contemporary Rijalian scholars of Ibn Ghadaʿiri and the narratorologists after him
Machine summary:
در اين جستار با بهره گيري از روايـت رجاليـان هـم زمـان ابـن غضـائري و راوي شناسان پس از وي ، تلاش شد با شيؤە تحليلي ، شخصيت علمي و مذهبي ، روش راوي شناسي ابن غضائري را بازخوانش نمايد و در ادامـه کوشـيده شـد تـا داوري هاي متفـاوت دربـارٔە شخصـيت علمـي و اثـر راوي شناسـي وي از سـوي دانشوران رجالي پيشيني وپسيني را مورد بررسي قراردهد.
ابن غضائري از راوي شناسان متقدم است که بـا شـيؤە ويـژه ، شخصـيت علمـي و کنش هاي اخلاقي و ديني راويان را بررسي کرده و روايت راويان را با ملاک ها و تعابير زباني متعارف عصرخود ارزيابي نموده و آنان را تضعيف نمـود؛ کـه بـه بـاور برخـي از دانشوران پسيني اندک راوي از جرح وي در امـان مانـده اسـت (بهبهـاني ، ۱۴۲۲: ۱۲۹/۱، ۳۳۲)، با پذيرش اين پيش دانسته ها همانند نزديکي زماني به دورٔە معصومان ع ، زيست در دوران اجتهاد، آشنايي از اوضـاع ، بافـت گفتمـاني و فضـاي فرهنگـي عصـر خـود، آگاهي از جريان شناسي غلو و دقت در دانش راوي شناسي ، نگرش علمي را بـراي او ايجاد نمود که به گونه اي دقيق با راويان حديثي روبه رو شـود و بـه داوري احـوال آنـان بپـردازد.
به باور همسـويان ، روش ابـن غضـائري در راوي شناسي با الگوي علمي دانشوران پيشين و هم زمان خود همپوشاني دارد (حسيني جلالي ، ۱۳۸۰: ۲۰)، در اين ديدگاه ، رهيافت نقادانه وي در ارزيابي احـوال رجـال حـديث (شوشتري ، ۱۳۹۰: ۴۴۳/۱)، روشمندي وي در نقد رجال ، کتاب ها و احاديث (بسان راويان قمي ) (شوشـتري ، ۱۴۱۰: ۶۸/۱)، دانش رجالي گسترده ، دقـت (همـان ، ۱۳۹۰: ۹۶)، و بيـنش باوري وي باعث تفاوت رهيافت هاي وي در نسبت ديگـر رجـال شناسـان دانسـته شـد.