Abstract:
پانتومیم به عنوان یک نمایش بیکلام با حرکات اغراق آمیز قدمتی دیرینه دارد. رمزگرایی یکی از شیوه های اجرا در این نمایش است. شروع پانتومیم و ارتباط اولیه با مخاطب بسیار مهم است و نحوه اجرا نسبت به داستان دارای ارزش بیشتری است که میتواند همه چیز را تحت الشعاع خود قرار دهد. پژوهش حاضر با عنوان ساختارشناسی تحلیلی پانتومیم با روش توصیفی – تحلیلی علاوه بر اینکه به بررسی و مطالعه ساختاری پانتومیم میپردازد، به ارائه معانی و مفاهیم اجزای آن نیز توجه خواهد داشت. در این پژوهش با گردآوری و مطالعه منابع معتبر، برخی مورد استفاده مستقیم و برخی مورد استفاده غیرمستقیم قرار گرفته است. منابعی که مورد استفاده مستقیم قرار گرفت، در بخش منابع و ماخذ درج گردید و منابع غیر مستقیم جهت دریافت ایده و روشن شدن برخی موضوعات مرتبط کمک رسان خوبی بوده است. در ادامه روش کتابخانه ای و تجربی جهت تکمیل و تجمیع بحث بسیار کاربردی بوده است.
Pantomime has a long history as a wordless performance with exaggerated movements.
Cryptography is one of the performance methods in this show. The beginning of the pantomime
and the initial connection with the audience is very important, and the performance has more
value than the story, which can overshadow everything. The present research, titled Analytical
Structure of Pantomime with descriptive-analytical method, in addition to investigating and
studying the structure of pantomime, will also pay attention to presenting the meanings and
concepts of its components. In this research, by collecting and studying reliable sources, some
have been used directly and some have been used indirectly. The sources that were directly used
were included in the sources and reference section, and the indirect sources have been a good
helper to get ideas and clarify some related issues. In the following, the library and experimental
method has been very useful to complete and consolidate the discussion.
Machine summary:
کلمات کليدي: ساختارشناسي، تحليلي، پانتوميم مقدمه بازيگري و توجه به هنر نمايش ايمايي (پانتوميم ) از بدو حضور انسان بر زمين ناخواسته مورد توجه بوده است ، زماني که آدم و حوا به فرمان خدا از بهشت رانده شدند، براي آنکه روي زمين با هم ارتباط برقرار کنند، با حرکات دست و پا و صورت (ميميک ) با هم حرف مي زدند.
اين دو آفريده خداوند از همان ابتداي آفرينش با هنر بازيگري زندگي خود را پيش مي بردند (رضا آشفته ، ١٣٩٣: ٧) بنابراين انسان از همان آغاز با نمايش پانتوميم آشنايي داشته است .
پيشينه پژوهش مارک اشتولزبرگ بازيگر سينما و تئاتر، فيلمنامه نويس ، کمدين و تهيه کننده است که داراي عنوان ده معلم بازيگري در سواحل شرقي را در کارنامه خود دارد در سال ١٣٩٨ در کتابي تحت عنوان آموزش پانتوميم آورده است که پانتوميم ، تئاتر خاموش يا هنر گفت گوي بدن بدون کلام است .
اما داستان پيدايش پانتوميم را چنين روايت مي کنند که آندرونيکوس نمايش نامه نويس و بازيگر مشهور رومي به تدريج صداي خود را از دست داد و براي اجراهاي خود نيازمند حضور شخص ديگري بود.
اما، در پانتوميم ، ميزانسن هاي بازيگر بر روي زمين قرار دارد و ناچار حرکات چنين طراحي شده است .
اين تمرينات ورزشي نيستند، بلکه حرکاتي تخصصي براي ارائه بهتر نقش در صحنه ايمايي است تمريني به درد بازيگر مي خورد که بتواند ظريف ترين نوسان هاي روح و ذهن را به کل جسم منتقل کند.