چکیده:
اختلاف بین گروه های فلسطینی، همواره یکی از معضلات مردم فلسطین در تمرکز بخشیدن به قوای خود در برابر رژیم صهیونیستی بوده است. از زمان اشغال فلسطین تا کنون، چگونگی تشکیل دولتی که بتواند حقوق فلسطینیان را استیفا نموده و آنها را از ناامنی و آوارگی دایمی نجات دهد، نه تنها دغدغه ساکنان آن سرزمین بلکه موضوع حل یکی از مهم ترین مشکلات خاورمیانه بوده است. یکی از طرح های مهم سازش که مورد حمایت آمریکا و برخی از کشورهای عربی است، طرح تشکیل دو دولت یهودی و فلسطینی در سرزمین های اشغالی بر اساس مرزهای قبل از جنگ 1967 است. بر اساس قطعنامه 338 مصوب 1973، شورای امنیت سازمان ملل تاکید داشت که بر اساس قطعنامه 242 شورای امنیت، نیروهای نظامی اسراییل باید از سرزمین های اشغالی خارج شوند اما هنوز اسراییل در بخش قابل توجهی از سرزمین کشورهای عربی از جمله بلندی های جولان حضور دارد. در بسیاری از اجلاس های اتحادیه عرب تاکید شده تا زمانی که نیروهای نظامی اسراییل از کشورهای عربی خارج نشوند، آنان تمایلی برای بازسازی روابط با اسراییل نخواهند داشت. اسراییل تا کنون نشان داده است که هیچ گونه علاقه ای به انعطاف پذیری در ارتباط با مرزهای خود ندارد و معتقد است تنها از طریق به کارگیری قدرت و توان نظامی می تواند به مطلوبیت های امنیتی نائل شود. از سوی دیگر، اسراییل به عنوان کارگزار راهبردی آمریکا در خاورمیانه محسوب می شود و هر نوع تصمیم در مورد مساله فلسطین فقط با پذیرش آمریکا امکان پذیر خواهد شد. در وضعیت کنونی، توافق بین گروه های فلسطینی با توجه به نکات فوق قابل فهم و درک است. در این مقاله به ابعاد گوناگون توافق آشتی ملی بین گروه های فلسطینی و تاثیر آن بر آینده فلسطین پرداخته می شود.
Disputes among the Palestinian gr.oups have always been one of the dilemmas faced by the Palestinian people for concentrating their strength against Israel. Since the occupation of Palestine to the present، the quality of a state that can realize Palestinian rights and save them from insecurity and displacement has been not only the main concern of the residents of that land، but also subject of the resolution of a permanent problem in the Middle East. The most important peace plan between the Palestinians and Israel as advocated by the United States and a number of Arab states is the establishment of two Jewish and Palestinian states in the occupied territories according to the pre-196 war borders. It has been emphasized in many Arab League meetings that unless Israeli military forces withdraw from the Arab territories، they will not be willing to establish relations with Israel. So far Israel has proved that it is not interested in flexibility concerning its security borders، maintaining that only through the use of force and military might، it can attain security benefits. On the other hand، since Israel is regarded as the U.S. strategic agent in the Middle East، any decision on the question of Palestine will be possible just with U.S. approval. Under current circumstances، agreement among the Palestinian groups is understandable in light of the aforementioned points. In this paper، various aspects of the national reconciliation among the Palestinian groups and its impact on the future of Palestine will be examined.
خلاصه ماشینی:
"9 در مجموع میتوان گفت که در وضعیت کنونی،توافق دو گروه اصلی فتح و حماس اقدامی لازم و ضروری و در جهت منافع ملت فلسطین بوده است،ولی نمیتوان آن را یک عمل راهبردی ارزیابی کرد،بلکه یک اقدام تاکتیکی است؛زیرا تشکیلات خودگردان از شیوه سازش با اسراییل دست نکشیده است و حماس هم بر ادامه مقاومت در برابر صهیونیستها تاکید میورزد.
نتایج توافق حماس با فتح اولین بار یاسر عرفات در روز سهشنبه 24 آبان 1367 برابر با 14 نوامبر 1988 بیانیه استقلال و تشکیل دولت فلسطین را در کرانه باختری رود اردن و نوار غزه برای شورای ملی فلسطین مشتمل بر 450 عضو قراء کرد و بر بیت المقدس به عنوان پایتخت کشور فلسطین تاکید نمود.
باید به این نکته هم توجه کرد که اگر مدیریت خوبی پس از انجام این آشتی صورت نگیرد، ممکن است این توافقنامه باعث اختلاف بین سران گروه حماس در داخل نوار غزه با سران حماس مستقر در دمشق ایجاد کند،همانطور که پس از اعلام این توافق محمد الضحار از مسئولین بلندپایه حماس در نوار غزه گفتگو با اسراییل را وقت تلف کردن نامیده و بر ادامه مقاومت تاکید کرده است.
پس از اعلام توافق بین گروههای فلسطینی،رییس جمهور آمریکا در روز پنجشنبه 1390/2/29 طی سخنان در ساختمان وزارت امور خارجه بر لزوم تشکیل دو دولت فلسطینی و اسراییلی برمبنای مرزهای 1967 تاکید کرد و اظهار داشت:به رسمیت شناختن مرزها برای تشکیل دو کشور الزامیست.
اما اگر این توافقنامه منجر به اعلام دولت فلسطینی از سوی سازمان ملل شود،هرگونه اقدام برای توسعه بخشیدن به شناسایی کشور مستقل فلسطین توسط دولتها و مجامع بین المللی،محدودیت بیشتری را برای اسراییل ایجاد خواهد کرد."