خلاصه ماشینی:
نتیجه حضور مولتی مدیا در این دوره، قطع خلاقیت بازیگر و حذف تخیل طراح صحنه و دیگر ارکان تئاتر بود.
کاربرد زبان مولتی مدیا در اکثر اوقات به معنای شکل و یا مضمون(تماتیک)اثر هنری از کارآیی و پتانسیل یک فرآیند گفتگویی با پیشزمینههای ذهن و حضور سیال مخاطبین در سالن تئاتر است که تماشاگران را بهطور غیر مستقیم در تکمیل اثر در ارتباط با مونیتورهای تعبیهشده و یا پردهی تحتانی صحنه و به عبارتی سیکلوپد در سمت و سوی هنر دیداری و شنیداری دخالت داده و در پایان مخاطبین آن اثر هنری در تکمیل اثر گام برمیدارند.
هنر مولتی مدیا،چیدمان ویدئویی )noitallatsni-oediv( روی صحنههای تئاتر امروز جهان خاصه در مباحث پرفرماتیویتی، )tativitamrohprep( به نوعی بازخوانی جدید و یا قرائتی دیگر از زبان صحنهای است زیرا این امکان را به گروه اجرایی و یا طراح اثر میدهد که از پتانسیل قوی زبان مغناطیسی سیکلوپد و یا چیدمان ویدئویی،زبان مستندگونهای را برای تماشاگران به ارمغان آورند.
جاودانی:جدیت برخورد با تصاویر رسانه دیگر در تئاتر، شکل فاصلهگذاری را القا نمیکند؟ صادقی:کارگردان باید درک خود و پیوند عناصر نمایشی و این رسانه را بیغلو در اجرا نشان دهد.
جاودانی:آیا ما در مورد خود تئاتر، جذابیت را رعایت میکنیم یا قدرت ایجاد آن را داریم که حال به مقوله مولتی مدیا میپردازیم؟آیا این فقر جذابیت آثار ما نیست؟ صادقی:بنده مخالف تئاتر تجربی که مبتنی بر ایهام و نوآوری در بازیگری باشد نیستم.
» این نوعی دیگر از نگاه به مخاطب است(که با اشاره به آسیبهای عدم دانش کافی هنرمندان در مقوله مولتی مدیا و تبع آن ایجاد آثاری گنگ و قطع ارتباط با تئاتر)میتواند مورد توجه قرار گیرد.