چکیده:
عامل رشد شبه انسولین -١ در تکامل ، رشد، بازسازی و حفظ بافت ها در عضلة اسکلتی در یک روش اتوکرین / پاراکرین و آندوکرین نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی پاسخ عوامل رشدی به دو شیوة تمرینی مختلف بود. در این پژوهش ١٤ آزمودنی مرد به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (پلیومتریک ، ٧ آزمودنی ، سن : ١/٨٦±٢٠/٨٦ سال ، قد: ٤/٢٣±١٧٩/٢٩ سانتی متر، وزن : ٦/٢٤±٧٤/٥٧ کیلوگرم ) تمرین پلیومتریک و گروه دوم (ترکیبی ، ٧ آزمودنی ، سن ١/٧٢±٣١/٤٣ سال ، قد ٦/٤٢±١٨١/٧١ سانتی متر، وزن : ٨/٤٧±٧٦/١٤ کیلوگرم ) ترکیبی از تمرین مقاومتی و پلیومتریک را ٣ روز در هفته به مدت ٨ هفته (٤ هفته تمرین مقاومتی و ٤ هفته تمرین پلیومتریک ) انجام دادند. نمونه های عضلانی از عضلة پهن جانبی ٣ روز قبل و ٧ روز بعد از تمرین گرفته شد. برای تعیین توان از ٣ آزمون بوسکو (٥ و ٦٠ ثانیه ای )، سارجنت و پرش جفت و برای سنجش چابکی و سرعت از آزمون های مانع شش ضلعی و دو سرعت ٣٥ متر استفاده شد. برای تخمین میزان بیان ژن عامل رشد شبه انسولین (١) (IGF-I) و عامل رشد مکانیکی (MGF) از روش time RT PCR –Real استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون های T زوجی و T مستقل استفاده شد و سطح معناداری ٠/٠٥ در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد در آزمون های بوسکو، سارجنت ، پرش جفت ، مانع شش ضلعی و دو سرعت ٣٥ متر گروه پلیومتریک بهتر عمل کردند. بیان ژن در گروه اول کاهش غیرمعنادار (٢٠/١٨ درصد – ٠/٢٩ ≥P) اما در گروه دوم به طور معنادرای افزایش یافت (١٥٩/٢٤ درصد، ٠/٠٤٨ ≥P) و بیان ژن IGF-I در گروه اول افزایش معنادار (١٣٣/٨٣ درصد، ٠/٠٤ ≥P) اما در گروه دوم به طور غیرمعناداری افزایش (٢٤/٠٦ درصد، ٠/١٦ ≥P) یافت . به طور کلی می توان نتیجه گرفت رونوشت های مختلف ژن IGF-I (IGF- IEa و MGF) در عضلة اسکلتی انسان به طور متفاوتی به راهبردهای مختلف اضافه بار مکانیکی و سوخت وسازی پاسخ می دهند.
خلاصه ماشینی:
وای لیو و همکاران (٢٠٠٨) در بررسی پاسخ عوامل رشد به دو نوع تمرین مقاومتی دریافتند که در گروه اول قدرت بیشینه و هر دو IGF-I و MGF و در گروه دوم قدرت بیشینه ، سرعت حرکت و MGF افزایش یافت .
نتایج پژوهش حاضر به خوبی نشان می دهد که ١-IGF و MGF در رشد عضلة ناشی از تمرین مقاومتی و پلیومتریک نقش متمایز و بسزایی دارند.
در پژوهش حاضر باتوجه به اینکه محرک های مکانیکی در پروتکل تمرین ترکیبی بیشتر از پروتکل تمرین پلیومتریک بوده است ، شاید توجیهی برای افزایش بیشتر MGF در گروه ترکیبی باشد.
بنابراین ممکن است اجزای انقباضی تارهای عضلانی در مقایسه با تمرین مقاومتی در تمرین پلیومتریک کمتر تحریک شوند و این شاید دلیلی برای افزایش بیشتر mRNA MGF در گروه ترکیبی پژوهشی حاضر باشد.
باتوجه به نتایج پژوهش حاضر و دیگر تحقیقات می توان نتیجه گرفت که در سازگاری عضلانی به تمرین مقاومتی و پلیومتریک طولانی مدت (٨ هفته ) بیان عوامل رشد دخیلند و هر کدام از رونوشت های ژن ١-IGF (IGF-IEa و MGF) به طور متفاوتی به اضافه بار مکانیکی و سوخت وسازی پاسخ می دهند.
"Expression of IGF-1 sptice variants in young and old human skeletal muscle after high resistance exercise".
"The effect of recombinant human growth hormone and reistance training on IGF-1 mRNA expression in the muscles of elderly men".
"Short – term strength training and the expression of myostatin and IGF-1 isoforms in rat muscle and tendon: differential effects of specific contraction types".
"Response of growth and myogenic factors in human skeletal muscle to strength training".
Eur J Appl Physiol, 107: PP:145-153.