خلاصه ماشینی:
"بنابراین، اگر ملاحظه میکنیم در آیه اول تمام حسنات و سیئات به خداوند نسبت داده شده است به خاطر آن است که تمام منابع قدرت حتی قدرتهایی که از آن سوء استفاده میشود، از ناحیه خدا است و سرچشمه قسمتهای سازنده و مثبت او است، و اگر در آیه دوم سیئات به مردم نسبت داده شده است، اشاره به همان جنبههای منفی قضیه و سوء استفاده از مواهب و قدرتهای خدادادی است و این درست به آن میماند که پدری سرمایه ای به فرزند خود برای ساختن خانه خوبی بدهد، ولی او آن را در راه مواد مخدر و فساد و تبهکاری و یا دائر کردن خانه و مرکز فساد به کار اندازد.
3. تفسیر دیگری که برای این دو آیه وجود دارد و در اخبار اهلبیت(ع) نیز به آن اشاره شده است این است که: منظور از سیئات، کیفرهای اعمال و مجازات و عقوبات معاصی است، شکی نیست که این کیفرها از ناحیه خداوند است، ولی چون نتیجه اعمال و افعال بندگان میباشد از این جهت گاهی به بندگان نسبت داده میشود و گاهی به خداوند، و هر دو صحیح است، مثلا صحیح است گفته شود قاضی دست دزد را قطع میکند، و نیز صحیح است که گفته شود این خود دزد است که دست خود را قطع مینماید!.
هیچ گونه ناهماهنگی بین آیههای مورد بحث وجود ندارد، در آیه اول میفرماید: قوم موسی(ع)، بعد از رفتن او به میقات، گوساله پرستی را آغاز نمودند، سوره اعراف، آیه 149در آیه دوم میفرماید: گوساله پرستی را تا آمدن موسی(ع) ادامه دادند، (سوره طه، آیه 91) در این آیات به آغاز و پایان کار آنها اشاره میکند و تناقضی بین آنها نیست."