چکیده:
در این مقاله به بررسی و ارزیابی جایگاه ایران و چهل کشور انتخابی در زمینه اقتصاد دانش بنیان پرداخته می شود. روش کار محاسبه کارایی آنها با استفاده از تجزیه و تحلیل پوششی داده ها می باشد. تجزیه و تحلیل پوششی داده ها یکی از روشهای محاسبه کارایی واحد های تصمیم گیری با استفاده از برنامه ریزی خطی ریاضی و ورودی ها و خروجی های چند گانه است. بر این اساس کارایی کشورهای منتخب بر طبق مدل CCR ورودی محور و با استفاده از 13 مولفه اقتصاد دانش بنیان با تعداد نیروی کار، تولید ناخالص داخلی، تشکیل ناخالص سرمایه، کل مخارج صرف شده درفناوری اطلاعات و ارتباطات و ارزش افزوده خدمات در تولید ناخالص داخلی به عنوان ورودی ها و صادرات کالاهای با تکنولوژی بالا، تعداد محققین در تحقیق و توسعه، تعداد کاربران اینترنت ، خطوط تلفن ثابت و همراه، بهره وری نیروی کار و ارتباطات بین المللی به عنوان خروجی ها مورد ارزیابی قرار می گیرد. بر پایه نتایج این مقاله ایران در جایگاه 29 در میان کشورهای انتخابی می باشد و به نظر می رسد با پیروی از سیاستهای ایالات متحده آمریکا و چین بتوان جایگاه ایران را در این زمینه تقویت نمود.
خلاصه ماشینی:
"One- Sample Statistics Std. Error Mean Std. Deviation Mean N 02-E732/5 9242/0 6292/2 260 د فرضیه One- Sample Test Test Value=3 95% Confidence Interval of the Difference Upper Lower Mean Difference Sig-(2-tailed) df t 2579/0- 4836/0- 3708/0- 000/0 259 469/6- د فرضیه در این مورد نیز فرض تحقیق بعنوان فرض 1H و بر خلاف آن بعنوان 0H در نظر گرفته شده و نتیجه جداول فوق و بنابراین فرض 0H رد شده و فرض 1H یعی فرض تحقیق تأیید میشود که بررسیهای تحقیق نیز این موضوع را تأیید مینماید یعنی آمار و اطلاعات دقیق در دست نبوده و سرانههای فضاهای سبز بصورت دقیق تجزیه و تحلیل نمیشود و به تبع آن برنامه ریزیهای شهری نیز دقیق نشده و بصورت سلیقههای مدیریتی و خواستهها و فشارهای اجتماعی سوق پیدا کرده و نیازهای واقعی تأمین نشده و دچار افراط و تفریط میشود و در نتیجه فضای سبز بصورت عدم توزیع متوازن آن در مناطق مختلف نمایان گردیده است.
قبول با عنایت به دست آوردهای فرضیات فوق مبنی بر تخریب فضاهای سبز و تفرجگاهی و تغییر کاربری های مختلف و زیاد از سوی اشخاص حقیقی و حقوقی برای بدست آوردن سود و یا رفع نیازهای سازمانی و عدم وجود برنامه ریزی مدرن و متمرکز جهت ایجاد فضای سبز در نقاط مختلف شهر و توزیع عادلانه آن و همچنین کمبود کلی فضای سبز شهر و وجود آلاینده های بیشتر در نتیجه آلودگی شهر و نبود آموزش های عمومی کافی و مشارکت جدی ادارات دولتی و مردم در امر توسعه و نگهداری و از طرفی عدم وجود آمار و اطلاعات کافی و دقیق و در نتیجه عدم تجزیه و تحلیل به موقع در تصمیم گیری مدیریتی دست به دست هم داده و باعث بوجود آمدن عدم برنامه ریزی مشخص شده است."