چکیده:
ارائه ضوابطی جهت «تشخیص دعاوی قابل طرح در دیوان عدالت اداری»، با هدف شفاف سازی حوزه صلاحیت این مرجع، کاری لازم و مفید است. قوانین، نظریه های حقوقدانان و آرای دیوان عدالت اداری، از جمله منابعی هستند که در این جهت می توانند مورد استفاده قرار گیرند. پژوهش حاضر، با بررسی این منابع به تبیین ضوابط تشخیص دعاوی قابل طرح در دیوان عدالت اداری پرداخته و سعی در ارائه ضابطه مطلوب در این باره سعی و تلاش کرده است
خلاصه ماشینی:
بنابراین تمامی اشخاص اعم از عمومی و خصوصی حق طرح شکایت نسبت به تصمیمات عام الشمول اداری را سلیمانی، مهستی، خوابط تشخیص دعاوی قابل طرح در دیوان عدالت اداری، پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه شیراز دانشکده ی حقوق و علوم سیاسی، ۱۳۹۰، ص ۵۷ صدر الحافظی، سید نصر الله، منبع پیشین، ص ۱۲۰ صدر الحافظی، سید نصر الله، ص ۱۰۷ دارند؛ اما در تفسیر عبارت مذکور در ماده ی ۱۰ قانون دیوان به دلیل وجود واژه ی مردم در اصل ۱۷۳ قانون اساسی اختلاف نظر ایجاد شده است.
و برای تبیین صلاحیت دیوان باید به اصل ۱۷۳ رجوع کرد؛ ثانیاً، طبق اصل ۱۷۰ صدر الحافظی، سید نصر الله، منبع پیشین، صص ۱۰۷-۱۱۰ و سلیمانی، مهستی، منبع پیشین، ص ۸۵ صدر الحافظی، سید نصران ضوابط تشخیص دعاوی قابل طرح در دیوان عدالت اداری شکایت از این گونه مقررات در صلاحیت دیوان قرار داده شده است؛ نه لزوماً مقررات خارج از حدود قوه ی مجربه ثالثاً از سایر تصمیمات اداری خلاف قانون با شرع نیز می توان در دیوان شکایت کرد و خروج از حدود اختیارات قوه ی مجریه یکی از مصادیق رسیدگی در دیوان است؛ رابعاً نظریه ی تفسیری مذکور، واژه ی دولت را در اصل ۱۷۰ تبیین و به قرینه قوه ی مجریه واژه ی دولت را در این اصل به قوه ی مجربه تفسیر کرده است.