چکیده:
این پژوهش که با هدف بررسی تفاوت دختران فراری با دختران عادی در استفاده از راهبردهای مقابله ای انجام شد، از نوع پس رویدادی است. برای انجام این پژوهش 37 نفر از دختران فراری را که سازمان های مرتبط در مدت اجرای پژوهش دستگیر کرده و نگهداری می کردند، از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. با توجه به میانگین سنی دختران فراری، 37 دختر مجرد ساکن یکی از محلات شهر شیراز که از نظر وضعیت اجتماعی/اقتصادی جزء مناطق متوسط رو به پایین محسوب می شدند، به عنوان گروه گواه انتخاب شدند. پرسشنامه راهبردهای مقابله ای (کارور و همکاران، 1989)، پرسشنامه منزلت شغلی همراه با سوالات جمعیت شناختی بر روی آزمودنی ها اجرا گردید. داده ها با استفاده از روش آماری کوواریانس تحلیل گردیدند. نتایج نشان داد که بین دختران فراری و دختران عادی در استفاده از راهبردهای مقابله ای مساله محور و هیجان محور تفاوت معناداری وجود دارد (0001/0 P< ). به این معنا که دختران فراری نسبت به دختران عادی در رویارویی با تنش، کمتر از راهبردهای مساله محور و هیجان محور استفاده می کردند.
The present research was carried out to study the diligence of non-runaway girls in the usage of coping strategies. The type of the research is post hoc. 37 runaway girls، who were incarcerated and kept by relevant organizations، were selected via convenience sampling. Considering the mean age of the runaway girls، 37 single females residing in middle to low socioeconomic neighborhoods in Shiraz، were selected as the control group. The Coping Strategies Questionnaire (Kaver et al.، 1989)، Occupational Prestige Scale along with a number demographic questions was administered on the participants. The data were analyzed by applying Covariance statistical method. Results showed that there were significant differences between runaway and non - runaway girls in problem- and emotion- oriented coping strategies (P<0.0001). It means that the runaway girls compared with the non-runaway girls، were using less problem- and emotion- oriented coping strategies in facing with stress.