چکیده:
سابقه و هدف: درمانهای حمایتی جدید برای کنترل سکته قلبی، موجب افزایش تعداد بیمارانی می شود که بعد از سکته قلبی زنده می مانند. این مطالعه با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران بعد از ابتلا به اولین سکته قلبی حاد مراجعه کننده به بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام گرفت.
مواد و روشها: مطالعه به روش Cross-sectional با مشارکت 300 نفر از بیماران زن و مرد 32 تا 79 ساله مبتلا به اولین سکته قلبی که بین 6 تا 30 ماه از حمله حاد شان گذشته باشد انجام شد. روش نمونه گیری از نوع نمونه گیری در دسترس بود. نمونه ها از میان بیماران واجد شرایطی که جهت پیگیری و ویزیت معمول به درمانگاه های قلب بیمارستانهای شهید مدرس، لقمان حکیم، آیت اله طالقانی و شهید لبافی نژاد مراجعه نموده و قبلا به علت سکته قلبی حاد در این بیمارستانها دارای پرونده بودند و همچنین از شرکت در مطالعه رضایت داشتند، انتخاب شدند. داده ها به وسیله مصاحبه با بیماران جمع آوری شد. برای سنجش کیفیت زندگی از پرسشنامه گونه فارسی استاندارد شده برای جمعیت ایران SF-36)) The Short Form Health Survey استفاده شد.
یافته ها: میانگین سن بیماران 5/9 ±6/56 سال و 3/42% از بیماران زن و 7/57% مرد بودند. میانگین امتیازکیفیت زندگی بیماران در مقیاسهای مختلف شامل عملکرد جسمی (2/67)، محدودیت جسمی (9/52)، درد جسمی (1/71)سلامت عمومی (48)، نشاط(6/52)، عملکرد اجتماعی (3/71)، مشکلات روحی (2/59) و سلامت روان (2/57) بود. در مقایسه با جامعه، کیفیت زندگی بیماران در همه مقیاسها کاهش نشان می داد، ولی این کاهش در همه مقیاسها یکسان نبود. کیفیت زندگی با بالا رفتن سن در همه مقیاسها کاهش نشان می داد. همچنین کیفیت زندگی زنان بعد از سکته قلبی حاد نسبت به مردان بین 9% تا 23% در مقیاسهای مختلف بیشتر کاهش یافت.
نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که کیفیت زندگی بیماران شش تا سی ماه بعد از اولین سکته قلبی حاد کاهش یافته است. این کاهش در مقیاسهای جسمانی بیشتر از مقیاسهای روحی-روانی بود همچنین کیفیت زندگی با بالا رفتن سن و در زنان بیشتر از مردان کاهش نشان داد.
Background and Aim: Improvement in the management of patients who are afflicted with acute myocardial infarction (AMI) has resulted in the increase of their survival after heart attacks. The purpose of this study was to determine the quality of life (QOL) after first AMI among patients who referred to teaching hospitals affiliated with Shahid Beheshti University of Medical Sciences.
Materials and Methods: This cross-sectional study was performed with the participation of 300 patients. The inclusion criteria were age between 32 to 79، first AMI، 6 to 30 months after AMI and consent for participation. These patients had been admitted in Shahid Modares، Loghmane Hakeem، Taleghanee and Shahid Labafeenejad hospitals، affiliated to Shahid Beheshti University of Medical Sciences، for AMI and they had written medical records in these hospitals. The participants were enrolled in the study when they referred for routine follow-up visits at outpatient clinics. Data was collected by interviewing the patients. For measuring QOL، The Short Form Health Survey (SF-36) was used.
Results: The mean age of patients was 56.6± 9.6 years from which 57.5% were men and 42.3% women. The mean scores of QOL in various aspects were 67.2 for physical function، 52.9 for role limitation due to physical health problems، 71.1 for bodily pain، 48 for general health، 52.6 for vitality، 71.3 for social function، 59.2 for role limitation due to emotional problems and 57.2 for mental health. In comparison with the general population، QOL in this study was reduced in all scales but the amount of reduction was not the same. With increasing age، QOL of patients decreased in all aspects. QOL in women after AMI، 9% to 23% more than men was reduced.
Conclusion: The study showed that QOL of patients 6 to 30 months after the first AMI . The QOL decreased in physical scales more than mental and emotional scales. Decrease in QOL was related to increasing age and in women was more than men.