چکیده:
تحقیق حاضر بر اساس اطلاعات مآخوذ از پیمایش «کارمندان وزارت جهاد کشاورزی شهر تهران با هدف بررسی تاثیر سیاستهای تشویقی دولت در تمایل به مهاجرت معکوس دربین کارمندان وزارت جهاد کشاورزی» تدوین و تنظیم شده است. با استفاده از روش تحقیق پیمایش و تکنیک پرسشنامه، اطلاعات مورد نیاز گردآوری شده است. جامعه آماری تحقیق را کلیه کارمندان شاغل در وزارت جهاد کشاورزی تشکیل میدهند. نمونه آماری تحقیق 319 نفر کارمند است که بر اساس قواعد تعیین حجم نمونه و با استفاده از روش نمونه گیری طبقهای متناسب انتخاب شدهاند. برای تحلیل اطلاعات از آزمون معناداری دی سامرز و کرامر و همچنین ضرایب همبستگی اسپیرمن و کای اسکوار استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد که از میان کل پاسخگویان به ترتیب2/79 درصد، 082/0 درصد و 5/75 درصد اظهار نمودهاند که مشوقهای پیشنهادی دولت از جمله؛ مشوقهای اقتصادی، اجتماعی و اداری و سازمانی تمایل کم و خیلی کم در آنها برای مهاجرت معکوس ایجاد نموده است. 1/78 درصد از پاسخگویان موانع اصلی عدم اثر بخشی دولت را در زمینه خروج کارمندان از تهران را تحقق نیافتن و عملی نشدن وعدههای پیشنهادی دولت ارزیابی نمودهاند. 8/39 درصد از کل پاسخگویان گفتهاند که تحت هیچ شرایطی از تهران مهاجرت نمیکنند. درحالی که 6/36 درصد گفتهاند که در صورت ارائه امکانات در شهرستانها همانند سطح امکانات موجود در تهران، مهاجرت مینمایند. همچنین نتایج حاصل از آزمون فرضیات تحقیق نشان میدهد که در این تحقیق بین مشوقهای اقتصادی، اجتماعی، اداری و سازمانی دولت با تمایل به مهاجرت معکوس در بین کارمندان از لحاظ آماری رابطه معناداری وجود دارد واین فرضیات مورد تایید قرار گرفتند ( 000/0sig=) و دارای همبستگی ضعیف میباشد. یعنی میزان اثر بخشی مشوقهای دولت در تمایل به مهاجرت معکوس در بین کارمندان پایین بوده است.
This study aims to assess the effects of governmental incentives on reverse migration among staff of the «Ministry of Agriculture” in Tehran. Data collection was performed using survey method and questionnaires. The study sample comprised of 319 staff. The data have been selected using appropriate stratified sampling method. Statistical tests of Somer’s، Phi and Cramer’s V، and Spearman correlation coefficients and Chisquare have been used. The results show that %82 ،%79.2 and %75.5 of respondents reported economical، social and institutional incentives as having minor effects in reverse migration، respectively. The main obstacles to the effectiveness of the government in departure of staff from Tehran، was lack of practicality and realization of governmental promises. %39.8 of respondents reported that they do not emigrate under any circumstances from Tehran. While %36.6 said they would have emigrate if facilities are provided similar to what exists in Tehran. The results of hypothesis tests، show that there is a significant but weak relationship between economic، social and administrative incentives and tendency to emigrate among staff from Tehran.