چکیده:
با توجه به مبانی و آثار اصل ضرورت در جرم انگاری، هم ضرورت جرم انگاری مصرف مواد مخدر قابل سوال بوده و هم باید در قابلیت کنترل کیفری و توانایی حقوق کیفری در نظارت بر آن، تردید کرد. برخی بر مبنای قاعده «التعزیر لکل عمل محرم» جرم انگاری مصرف مواد مخدر را توجیه کرده اند، اما هر عمل حرامی، مشمول تعزیر نبوده و همه واکنش های تعزیری، الزاما کیفری نبوده و بلکه، تعزیرات، مجموعه ای از ابزارهای غیر حقوقی غیر کیفری و حقوقی غیر کیفری را نیز شامل می شود و نمی توان و نباید هر عمل حرامی را جرم انگاری کرد. در حقوق کیفری اسلامی، استفاده از ابزار جزایی در صورتی مناسب خواهد بود که لزوم جرم انگاری آن عمل وجود داشته و استفاده از مجازات نیز بتواند در محدود کردن آن موثر باشد و در همین راستا، جرم انگاری مصرف مواد مخدر، با مبانی استفاده از ابزار کیفری و قابلیت ها و محدودیت های این راهکار در فقه جزایی اسلام، همخوانی ندارد
Based on the foundations and reflections of the principle of the necessity in criminalization، the necessity of drug criminalization and the capability of this behavior to be controlled by criminal law
and the ability of criminal tools in controlling such action is questionable. Based on the principle "Ta’zir for all Haram action"، some believe that criminal intervention in drug is justified، but any prohibited act، not subject to punishment and secondly، all Ta’zir reaction، is not necessarily criminal، and it included the collection of non-legal means and non-criminal tools، we cannot and should not criminalize any prohibited act. The using of criminal tools in Islam
criminal law، is justified when the criminalization of the act is necessary and the punishment can be effective in reducing and limiting the offenses in this regard. Based on this، the criminalization of addiction and drug، is inconsistent with the foundation of criminal tools and its capabilities and limitations of this approach in Islamic criminal law.
خلاصه ماشینی:
البته این امر بستگی به این دارد کـه مـا مصـرف مـواد را بـر چـه اساس بخواهیم قانونمند نماییم ؛ آیا چون ضرری برای دیگری نـدارد یـا ایـن کـه چـون ابـزار کیفری ، ابزاری ناتوان در کنترل و نظارت بر مصرف مواد اسـت ؟ اگـر، ابـزار کیفـری قابلیـت کنترل این عمل را ندارد، بنابراین نمی توان ، آن را جرم انگاری کرد.
اما سؤال این است که برای حفظ چه سطحی از سلامت و در کجا می توان به ابزار کیفری توسل جست ؟ آیا در معرض خطر قراردادن سلامت جسـمی و روانـی می تواند دلیلی کافی برای جرم انگاری باشد؟ اگر مبنا حفظ سلامت است ، آیـا ابـزار کیفـری وسیله ای مناسب برای حفظ و تقویت این هدف است ؟ بر چه اساسی و در چه جامعه ای ، این امر غیر اخلاقی است ؟ در همین راستا می توان گفت تعداد رفتارهایی که می تواننـد سـلامت فرد یا خانواده یا جامعه را تهدید کنند، کم هم نیستند، ولی بحث این است که آیـا اسـتفاده از ابزار جزایی ، می تواند وسیله ای مؤثر برای حداقلی کردن آنها باشد؟ بـه عنـوان مثـال ، اگـر مصرف یک نوع از مواد غذایی چرب در جامعه به حدی زیاد شود کـه سـلامت جامعـه را در معرض خطر جدی قرار دهد و مردم نیز به این امر عادت کرده باشند، آیا می توان با استفاده از راهکارهای اجبارآمیز، آن را کنترل کرد؟ ١.