چکیده:
الفاظ به کار رفته در قرآن پیرامون عامل باروری، مطلق است و به «مایع منی» مرد نیز به عنوان یکی از عوامل باروری اشاره شده است. این مطلب باعث گردیده تا بسیاری از برداشتها به سمتی برود که منی تنها عامل باروری است، ولی با کنکاش میتوان فهمید که در قرآن به هر دو عامل باروری زن و مرد اشاره گردیده است. بسیاری از مفسران قدیم هم که هیچ آگاهی از فیزیولوژی باروری و شرایط زیستشناختی زن در باروری نداشتهاند، همان نظریههای رایج در پزشکی زمان خود را به قرآن نسبت دادهاند، اما برخی از مفسران جدید اینگونه برداشتها را اصلاح نمودهاند. در قرآن با الفاظ متعددی به عامل باروری و پیدایش جنین اشاره شده است. برای فهم دقیق این موضوع، بررسی کامل پنج اصطلاح لفظ مطلق مایع، مایع آمیخته یا ریخته شده، مایع اندک یا ضعیف، منی، نطفه امشاج ضروری میباشد که در سایه علم پزشکی نوین اعجاز علمی قرآن بیش از پیش آشکار میشود.
خلاصه ماشینی:
تصور این تعارض نیز به دو صورت ممکن میباشد: اول) گاهی ممکن است برخی از گزارههای قرآنی با برخی از گزارههای پزشکی در مقطع زمانی خاص ناسازگار بوده باشد؛ یعنی در زمانی با هم تعارض داشته باشند و در زمان دیگر، نه؛ برای نمونه میتوان به دیدگاه قرآن درباره نوع ارتباط پدر و مادر در پیدایش جنین اشاره نمود که تا اواخر قرن نوزدهم، مغایر نگرش علمی رایج در جنینشناسی بود، ولی در نیمه دوم قرن نوزدهم نظریههای مبتنی بر پیوند یکسویه جنین با پدر و مادر منسوخ گردید و جنینشناسی جدید با دیدگاه قرآن دراین زمینه همسو شد که پدر و مادر هر دو در تشکیل جنین نقش دارند.
بررسی تفاسیر در تفسیر «ماء دافق» مفسران را میتوان به دو گروه تقسیم نمود: الف) بیشتر مفسران «ماء دافق» را به «آبی جهنده» ترجمه کرده و آن را بر «مایع منی» مرد تطبیق دادهاند و اینگونه در نظر گرفتهاند که مایع جهنده توصیفی برای «نطفه» یا «اسپرم» مرد است که در آب منی شناور است و به هنگام ریزش و بیرون آمدن حالت جهش دارد.
هـ) اما اگر «ماء مهین» را به معنای «مایع ضعیف» ترجمه نمودیم، میتوان گفت این ترجمه در برخی تفاسیر (طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، بیتا: 10/227) آمده که کلمه «المهین» به «القلیل الغناء» معنا گردیده است؛ یعنی این مایع بینیازی اندک دارد.