چکیده:
اگر همدل و همزیستی مسالمت آمیز و برادرانه گروه ها زبان و مذهب در ایران را به عنوان قاعده تاریخی حاکم بر مناسبات آنها با همدیگر بدانیم ، در کنار آن برهه های یز وجود داشته است که همزیست یان ملت ایران دست مایه رقابت ها یان نخبگان برا دستیاب به فرصت های یاس و اجتماع قرار گرفته است . در این بین انتخابات به عنوان پدیده ای یاسی - اجتماعی عرصه خو بر مشاهده ورود نخبگان ابزارگرا در این زمینه بوده است . از این رو مقاله حاضر در پ بررسی این مسئله است که ورود برخ از نامزدهای ریاست جمهور به عرصه تحریک مسائل قوم از منظر گروه ها زبانی - مذهب در ایران چه بازخوردهایی داشته و آنها چه بهره از این موضوع برده اند. روش پژوهش در این مقاله از نوع توصیفی - تحلیل بوده و داده ها و اطلاعات مورد نیاز آن به روش کتابخانه ای (کتب ، نشریات ، آرشیو روزنامه ها و اینترنت ) گردآور شده است همچنین نقشه ها و نمودارهای مورد نیاز این پژوهش با استفاده از نرم افزارهای GIS و Excel تهیه شده است . نتایج پژوهش گویا آن است که طلیعه داران این جریان هی چگاه نتوانسته اند اقبال اکثریت ملت را با خود در کسب رأ همراه نمایند و میزان موفقیت افراد در کارزارها انتخابات نه بر پایه شعارهای قوم گرایانه بلکه بسته به توفقیق آنها در طرح مسائل و معضلات مل است .
خلاصه ماشینی:
"٧٤ ٤ از ٦ نفر State Ministry of Iran, Election Office, 2014 نتیجه نهایی آنکه با بررس سه دوره ی اخیر ریاست جمهور درباره طرح شدن مسائل قوم و نگاه ابزارگرایانه به تنوع زبا و مذه کشور به موارد زیر می توان اشاره کرد: ١- کسب رأ در انتخابات ریاست جمهور در گام نخست مربوط به تعلق افراد به گفتمانها و جریانها غالب کشور است ؛ ٢- بعد از تعلق به جریانهای یاس تعلقات محل و منطقه بیشترین رأ آور را برا افراد به دنبال می آورد؛ ٣- شعارها قوم گرایانه در هیچ دوره ای در موافقت افراد مؤثر نبوده است ؛ ۴ یشتر افراد که در این سه دور به سمت شعارها قوم رو آورده اند، از نظر شخصی تمایلی به مسائل قومی نداشته اند و ورود آنها به این مسائل عمدتا ابزاری و ناشی از برآوردها غلط آنها از فضا جامعه و آدرس غلط مشاورانشان بوده است ؛ ۵- اشتباه بزرگ افراد طرح کننده شعارهای قوم گرایانه بی توجه آنها به از دست دادن رأی جریانها ملی گرا در جامعه است که میزان رأی شان به مراتبط از رأ قوم گراها در جامعه بیشتر است ، بنابرین میزان رأ که آنها به این روش از دست می دهند بیشتر از رأی است که به دست می آوردند؛ ۶- شعارهای قوم گرایانه که از سوی این افراد طرح می شود، حت اگر نفع هم بر آنها در بر داشته باش و همبستگ ملی ، منافع مل و امنیت مل را مورد خدشه قرار می دهد؛ ٧- طرح کنندگان شعارها قوم اگر نظر و هدف هم بر خدمت داشته باشند، و با توجه به موارد مطرح در بند آنها در میان مردم نخبگان به عنوان افراد شناخته می شوند که کسب قدرت شخص و گروه را بر منافع مل ترجیح می دهند، بنابراین در بلندمدت نمی توان سرنوشت کشور را به دست آنها داد."