چکیده:
هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر دو شیوۀ تمرین مقاومتی و یک دوره بیتمرینی بر سطوح سرمی میوستاتین، کورتیزول، تستوسترون و قدرت عضلات مردان غیرورزشکار بود. به این منظور 34 مرد غیرورزشکار (سن 8/2±35/33 سال) به سه گروه: تجربی الف (چهار جلسه تمرین )، تجربی ب (سه جلسه تمرین در هفته) و کنترل تقسیم شدند. تمرین مقاومتی ( 24 جلسه) براساس پروتکل تمرینی کرامر و همکاران (2004) و شامل 3 ست 8 تا 10 تکراری با 60 تا 70 درصد 1RM در عضلات بزرگ بدن بود. نمونهگیری خون، آزمون قدرت و سنجش ترکیب بدنی پیش از شروع اولین جلسه، پایان 24 جلسه و بعد از یک دوره بیتمرینی انجام گرفت. نتایج با استفاده از تجزیهوتحلیل Mix ANOVA و آزمون تعقیبی توکی نشان داد که تمرین مقاومتی موجب افزایش قدرت عضلانی، تودۀ بدون چربی، تستوسترون و کاهش کورتیزول و میوستاتین در هر دو گروه شده است. این افزایش و کاهش در گروه تجربی الف بیشتر از گروه تجربی ب بود (05/0 (P< ، همچنین یک دوره بیتمرینی موجب افزایش سطوح سرمی میوستاتین و کورتیزول در گروه تجربی ب شد (05/0 (P
خلاصه ماشینی:
"نتایج با استفاده از تجزیه وتحلیل Mix ANOVA و آزمون تعقیبی توکی نشان داد که تمرین مقاومتی موجب افزایش قدرت عضلانی ، تودة بدون چربی ، تستوسترون و کاهش کورتیزول و میوستاتین در هر دو گروه شده است .
پروتکل تمرین مقاومتی سه جلسه در هفته هفته اول دوم سوم چهارم پنجم ششم هفتم هشتم نهم و دهم شدت * ٦٠تا ٧٠ * ٦٠تا ٧٠ * ٦٠تا ٧٠ * * درصد درصد درصد 1RM 1RM 1RM جدید جدید جدید بی تمرینی تکرار 10-8 * * * * * * * ست 3 * * * * * * * استراحت 30 * * * * * * * بین ست ثانیه استراحت 2 * * * * * * * بین دستگاه دقیقه حرکات پرس سینه ،کشش دوطرفه به پایین ، جلوبازو، پرس پا، جلوپا، پشت پا جلسات شنبه ، دوشنبه ، چهارشنبه اندازه گیری قدرت عضلانی یک تکرار بیشینه براساس پروتکل کرامر و همکاران (١٩٩٥) به شرح ذیل اندازه گیری شد: ابتدا آزمودنی با ٥ تا ١٠ تکرار وزنه در حدود ٥٠ درصد قدرت بیشینة احتمالی خود به صورت سبک گرم کردند.
محقق براساس نتایج تحقیقات بیان می کند که احتمالا دورة تمرینی طولانی تر موجب کاهش بیشتری در سطوح سرمی میوستاتین می شود و این کاهش بسته به نوع و شدت محرک تمرینی متفاوت خواهد بود (٣٢)، چراکه در مطالعة میرو و همکاران (٢٠١٢) از محرک تمرینی کمتر که شامل دو جلسه تمرین در هفته بود، استفاده شد و کاهش ٥ درصدی را در سطوح mRNA میوستاتین مشاهده کردند (١٦)، که کاهش صورت گرفته کمتر از نتایج تحقیق حاضر است .
نتایج تحقیق حاضر نشان داد که حداقل بخشی از کاهش میوستاتین در نتیجة تمرینات مقاومتی به تغییرات این هورمون ها مربوط می شود و این تأییدی است بر وجود تعادل هومئوستاتیک بین تنظیم کننده های مثبت (تستوسترون ) و منفی (میوستاتین و کورتیزول ) رشد عضلة اسکلتی در پاسخ به تمرین مقاومتی برای افزایش قدرت و تودة عضلانی ."