چکیده:
هر چه در آسمان ها و زمین است همه به تسبیح و ستایش خدا که پادشاهی منزه و پاک و مقتدر داناست ، مشغول اند.(جمعه ،١) در میان همه آفریدگان ستایشگر یزدان ، انسان -اشرف مخلوقات و اعز موجودات - چگونه میتواند بی تفاوت بنگرد و سرود نیایش را ننگارد؟! ما در این مقال بر آن هستیم تا نیاز انسان را به « نماز» و نیز آثار سلامت بخشی آن در قلمروی اقتصاد را به بررسی بنشینیم . در آغاز تعاریف کلیدواژه های این گفتمان چون : نماز، سلامت ، اقتصاد و سلامت اقتصادی را مورد بحث قرار میدهیم . سپس سیمای زیبای «روح منکر ستیزی و فحشاگریزی نماز» را در آیینه آیات و روایاتی چند به تماشا مینشینیم . فرانام «نماز و کسب روزی حلال » با یاری گرفتن از آموزه های آسمانی، ذهن ها را به سوی پیوند «نماز» با «مولفه های اقتصادی» رهنمون میگردد. در قاموس ارزشمداری اسلامی آیا مال و ثروت نعمتی پسندیده است یا وزر و بالی نکوهیده ؟عنوان «سلامت اقتصادی و نعمت های دنیا( ثروت )» به این پرسش ،پاسخ هایی مستند به آیات و روایات میدهد. واپسین مبحث طرح شده در این مقال ،تبیین مسئله حرام خواری و برشمردن و معرفی مشاغل حرام در مکتب ارزشی - اقتصادی اسلام است . فرانام «حرام خواری و مشاغل حرام در بینش اسلامی» معرفی این بخش از مبحث را عهده دار است .در پایان نیز پس از جمع بندی و نتیجه گیری،کتاب نامه مقال تقدیم میشود.
خلاصه ماشینی:
"٥) یعنی نگه داری و قوام امور اجتماعی شما به اموال بستگی دارد; بنابراین نمی توان نقش اقتصاد را در جامعه نادید گرفت ؛ چنان چه دستور می دهد که اولیاء و نمایندگان جامعه باید اموال را در اختیار سفیهان قرار ندهند تا آنان اموال را نیست و نابود سازند: «ولا تؤتوا السفهآء أمو لکم »(همان ) از نظر قرآن سهمی که جامعه نسبت به اموال به طور مطلق وارد، تا آن اندازه است که هرگاه در تصرفات مالکیت خصوصی نسبت به حفظ ، بهره وری و رشد اقتصادی آن ، تأمین کافی وجود نداشته باشد و نتوان تدبیر و سیاست معقول در هزینه آن را تضمین کرد، وظیفه اولیاء است که نگذارند حق تصرف آن در اختیار نادانان و سفیهان قرار گیرد تا بر اثر مصارف بی جا حقی از فرد و جامعه تضیع گردد; زیرا جامعه به اموال قوام و استواری پیدا می کند و با تصرف سفیهان بنیاد استوار جامعه فرو می ریزد.
انسان باید به گونه ای از نعمت های الهی بهره جوید که این بهره گیری متضمن سعادتی برای او باشد، و از آن سعادت سود ببرد، اما اگر در خلاف آن به کار ببرد، مثلا نعمت آب را در سوراخ گوش خود بریزد، دیگر نعمت نیست ؛ چون آب سازگار با گوش نیست ، هر چند که خودش فی نفسه نعمت است ."