چکیده:
غالب اهل سنت، شیعه را طرفدار بداء به معنای ظهور بعد از خفاء (معنای لغوی) دانسته اند و در نتیجه معتقدند شیعه گستره علم الهی را نپذیرفته و ظهور پس از خفا را بر خداوند متعال جایز می داند. محققان شیعه از قدیم الایام به دفاع از عقیده بداء پرداخته، معتقدند عقیده به بداء حقیقتی قرآنی است که آیات و روایات فراوانی از شیعه و اهل سنت بر آن دلالت دارد. اسناد بداء به معنای لغوی آن به خداوند متعال مورد انکار محققان شیعه و اهل سنت می باشد؛ ولی در تفسیر معنای اصطلاحی بداء اختلافاتی وجود دارد. برخی بداء را همسان نسخ دانسته اند و تفاوت این دو را اعتباری می دانند و برخی دیگر تفاوت بداء و نسخ را در تفاوت حوزه این دو دانسته، حوزه نسخ را امور تشریعی و حوزه بداء را امور تکوینی می دانند و برخی نیز معتقدند نسخ و بداء از دو گونه متفاوت اند. نوشتار حاضر بر این است تا ضمن تبیین و تفسیر دیدگاه های گوناگون پیرامون حقیقت بداء، به بررسی حقیقت بداء از نگاه روایات شیعی پرداخته، در پایان به تبیین برخی از آثار اعتقاد به بداء بپردازد.
Most of the Sunni Muslims deem Shiites to be in favor of Badaʾ (lit. appearance)
in its literal sense namely appearance after being hidden and hence they charge
Shiites of allowing such a concept of Bada for and thus denying God's omniscience.
Shiite scholars traditionally advocated the doctrine of Bada arguing that it is a
Qurānic truth in support of which there are many Qurānic verses and Hadiths in the
collections of tradition from both Sunni and Shiite Muslims.
Both Sunni and Shiite scholars deny attributing Bada in its literal meaning to
God، though there is difference of opinions of technical meaning. Some identify it
with abrogation and conceive a conventional difference between the two. The
present article is an attempt to explain various views on the reality of Badaʾ esp. on
the basis of Shiite hadiths with a reference to effects of belief in the doctrine of
Bada.
Keywords: Badaʾ,,, abrogation, God's Knowledge, Preserved Tablet, Tablet of obliteration and affirmation