چکیده:
کنفرانس لندن با موضوع افغانستان در حالی برگزار شد که ناکامی اشغالگران بیش از گذشته بر فضای امنیتی افغانستان سایه افکنده است. اگر در سالهای پیش، به ویژه پس از ریاستجمهوری اوباما، بحث خروج از افغانستان در محافل سیاسی مطرح میشد، در حال حاضر چشمانداز روشنی برای آن تصور نمیشود، چون اشغالگران نه تنها در مدیریت فضا ناموفق بودهاند، بلکه فضای افغانستان رفتار امنیتی آنها را تغییر داده است.تغییر سیاست «مبارزه با طالبان»، به «مذاکره با طالبان» تنها نمود کوچکی از مقهور شدن نیروهای غرب، به خصوص امریکا و انگلیس در افغانستان است. هر چند نیروهای ناتو بازی دوگانهای را در برخورد با طالبان طراحی کردهاند و در حین مذاکره به مبارزه خود ادامه میدهند، چشماندازی برای پیروزی جبهه غرب وجود ندارد، زیرا سیاست آنها بیاثر ساختن سیاست کشورهای منطقه از جمله جمهوری اسلامی ایران است. به همین علت در فضای کارکردگرایانه، مولفههای اثرگذار منطقهای از جمله ایران، تضادهای کارکردی، فضای امنیتی افغانستان را پیچیدهتر خواهد کرد. افزون بر آن، مهمترین پیامد برگزاری نشست لندن، فارغ از هر هدفی، به طالبان و گسترش تروریسم در منطقه مشروعیت خواهد بخشید، زیرا منطقهای کردن تروریسم از اهداف پلید امریکا و انگلیس است.
خلاصه ماشینی:
"1 بنابراین، غرب برای جلوگیری از تلفات نظامی، کاهش هزینههای نظامی، رفع کمبودها در شناخت محیط عملیاتی و جغرافیایی و همچنین جلب افکار عمومی داخلی خود سعی میکند با تغییر رویکرد مبارزه با تروریسم به مصالحه با طالبان و تقویت نیروهای امنیتی افغانستان (امری که همواره دولت افغانستان بر آن تأکید میکرد، هر چند در مقابل افزایش نیروهای نظامی خارجی نیز چندان مقاومتی نشان نمیداد)، هزینههای نظامی ـ امنیتی و چالشهای موجود در این حوزه را کاهش دهد.
اخذ حمایت جامعه جهانی از طرح مصالحه ملی با گروههای شورشی، افزایش تعداد نیروهای ارتش و پلیس تا سقف 305000 نفر تا شهریور 1390 در کنار واگذاری تدریجی مسئولیتهای امنیتی به دولت و اختصاص 50 درصد از میزان کمکهای توسعهای کشورهای مختلف برای بازسازی افغانستان در چارچوب طرحها و پروژههای دولت از عمده موفقیتهای بزرگ دولت افغانستان در جریان این کنفرانس بوده است.
به گفته بهرامی، سفیر سابق ایران در افغانستان، پاکستان با آگاهی از اینکه غرب فرصت زیادی برای ایجاد تغییر در افغانستان و عبور از بحران جاری ندارد، با هدف حفظ اعتماد غربیها به ویژه امریکا و ادامه برخورداری از کمکهای آنها، خرید زمان و نوسازی بدنه عملیاتی طالبان، رویکرد دوگانه پیشین را دنبال میکند و به رغم تمایل به ناکامی امریکا و ناتو در منطقه، خواهان میانجیگری میان طالبان و دولت افغانستان است تا حضور هند در افغانستان علیه پاکستان نباشد و هر دولتی که در افغانستان روی کار میآید، همپیمان و دوست واقعی برای پاکستان بماند."