چکیده:
هدف از اجرای پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری و نشانههای افسردگی در افراد مبتلا به دیابت نوع II است. این پژوهش در چارچوب طرح تجربی تک موردی اجرا گردید. بدین منظور از میان مراجعه کنندگان انجمن دیابت شهر تبریز ،3 نفر که در خرده مقیاس افسردگی مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) در طبقه شدید و خیلی شدید قرار گرفتند، به طور در دسترس انتخاب و وارد پژوهش شدند. قبل از شروع مداخله برای تعیین خط پایه، 2 بار پیش آزمون به عمل آمد، و وضعیت فرد از لحاظ متغیرهای مورد نظر مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس مراحل مداخله در 8 جلسه به صورت انفرادی بر روی شرکتکنندگان اجرا شد، 3 هفته پس از اجرای مداخله نیز، متغیرهای مورد نظر مورد ارزیابی قرار گرفت. برای اندازهگیری متغیرها از مقیاس سازگاری روانی اجتماعی با بیماری(PAIS) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) استفاده شد. تحلیل دادهها نشان میدهد که درمان شناختی-رفتاری موجب افزایش سازگاری با بیماری و کاهش نشانههای افسردگی در افراد مبتلا به دیابت نوع II میشود.
خلاصه ماشینی:
پژوهش ها نشان میدهد 1 Sharpe 2 Curran 3 Rapley 4 Drummond 5 LeGris 6 Browne 7 Pallister 8 Roberts 9 Browne 10 Arpin 11 Corey 12 Fitch 13 Gafni سازگاری ضعیف با بیماری میزان تبعیت از درمان را نیزکاهش میدهد (هالفورد١و براون ، 2 .
در پژوهش دوازده امامی، روشن ، محرابی و عطاری (١٣٨٨)، که اثربخشی آموزش مدیریت استرس به شیوه ی شناختی-رفتاری را بر کنترل قند خون و افسردگی ٢٠ بیمار مبتلا به دیابت نوع II را به مدت ١٢ جلسه دو ساعته به شیوه ی گروهی را مورد بررسی قرار دادند، به این نتیجه رسیدند میانگین نمرات قند خون گروه مورد نسبت به گروه شاهد به طور معنیداری کاهش یافته است ، همچنین میانگین نمرات افسردگی گروه مورد پس از مداخله به طور معنیداری کمتر از گروه شاهد بود.
این قسمت از یافته های پژوهش همسو با یافته های لاستمن ١، گریفیس ٢، فریدلند٣، کیسل 4 و کلوز٥، (١٩٩٨)؛ پیروت ٦ و رابین ٧ (٢٠٠٧)؛ آمسبرگ ٨، آندربرو٩، ردلینگ ١٠ و همکاران (٢٠٠٩)، ولسچن ١١، وان اپن ١٢، بوت ١٣، کوستنس ١٤، دکر١٥ و نیجپلس ١٦ (٢٠١٢)؛ پژوهش 1 Lustman 2 Griffith 3 Freedland 4 Kissel 5 Clouse 6 Peyrot 7 Rubin 8 Amsberg 9 Anderbro 10 Wredling 11 Welschen 12 Van Oppen 13 Bot 14 Kostense 15 Dekker 16 Nijpels محرابی، فتی، دوازده امامی و رجب (١٣٨٧)؛ پژوهش دوازده امامی، روشن ، محرابی و عطاری(١٣٨٨)؛ وکیلی، نشاط دوست ، عسگری، رضایی و نجفی، (١٣٨٨)؛کهرزایی، دانش و حیدرزادگان (١٣٩٠)؛ شهنی، شعیری، اصغریمقدم ، ناصری و دلاوری، (١٣٩٠) راشدی، سهرابی و شمس (١٣٩٠)، می باشد.