چکیده:
کاهش حجم تمرین پیش از مسابقه به منظ ور بهبود عملکرد انجام میگیرد. هدف از این پژوهش ، بررسی اثر کاهش حجم تمرین درپی هشت هفته تمرین ویژه فوتبال روی توان هوازی و عملکرد بازیکنان فوتبال در آزمون RAST )شش دوی ٣٥ متری متناوب ( بود. هیجده بازیکن فوتبال دانشگاهی مرد پس از هشت هفته تمرین منتخب ، به ط ور تصادفی به دو گروه تجربی )سن : ٢/٠٠±٢٢/٥٥سال ، قد: ٣/٠٧±١٧٨/٢٢سانتیمتر، وزن : ٤/٠٤±٧٢/٣٧ کیلوگرم ( و کنترل )سن : ١/٣٩±٢١/٢٢ سال ، قد: ٣/٧٠±١٧٨/٣٤سانتیمتر، وزن : ٣/٦١±٧٢/٥٦ کیلوگرم ( تقسیم شدند. تمرین های منتخب شامل تمرین های تناوبی، مقاومتی، پلایومتریک، سرعتی، تکنیکی/تاکتیکی بود. در دوره تیپرینگ به مدت دو هفته گروه کنترل تمرینات خود را ادامه داده اما حجم تمرین گروه تجربی ٥٠% کاهش یافت . پس از دوره کاهش بار تمرین مجموع زمان اجرای آزمون RAST و شاخص افت سرعت در گروه تجربی به ط ور معناداری بهبود یافت )٠٠٥>P(؛ اما تغییری در بهترین زمان دوی ٣٥ متر و توان هوازی مشاهده نشد )٠٠٥<P(. در گروه کنترل تغییر معناداری در هیچ یک از متغیرها مشهود نبود )٠٠٥<P(. به نظ ر میرسدکه کاهش بار تمرین میتواند در بهبود عملکرد بی هوازی بازیکنان فوتبال موثر باشد.
خلاصه ماشینی:
هدف از اين پژوهش ، بررسي اثر کاهش حجم تمرين درپي هشت هفته تمرين ويژه فوتبال روي توان هوازي و عملکرد بازيکنان فوتبال در آزمون RAST )شش دوي ٣٥ متري متناوب ( بود.
پس از دوره کاهش بار تمرين مجموع زمان اجراي آزمون RAST و شاخص افت سرعت در گروه تجربي به ط ور معناداري بهبود يافت )٠٠٥>P(؛ اما تغييري در بهترين زمان دوي ٣٥ متر و توان هوازي مشاهده نشد )٠٠٥ واژه هاي کليدي : کاهش حجم تمرين ، فوتبال ، توان هوازي، عملکرد بي هوازي ١ و٢- عضو هيأت علمي دانشگاه آزاد اسلامي واحد نجف آباد * نويسنده مسئول : gmail.
با وجود آنکه اثربخش بودن تيپرينگ در بسياري از رشته هاي ورزشي مشاهده شده ،اما اط لاعات علمي در مورد تأثير آن بر بازيکنان فوتبال اندک است و تنها در يک پژوهش که آن را بيشاپ و همکاران ١ )٢٠٠٥(انجام داده اند، آثار يک دوره ١٠ روزه کاهش بار تمرين در پي يک دوره شش هفته اي تمرين شديد، تنها بر عملکرد سرعتي تکراري ٢ زنان بررسي شده است )٥(.
بنابراين هدف پژوهش حاضر، تعيين اثر يک دوره تيپرينگ دو هفته اي با کاهش ٥٠% حجم تمرين بر توان هوازي و عملکرد بي هوازي بازيکنان فوتبال مرد بود روش شناسي هجده بازيکن فوتبال دانشگاهي مرد در اين پژوهش شرکت کردند.
بحث متعاقب دو هفته کاهش حجم تمرين به ميزان ٥٠%، مجموع زمان شش تکرار و شاخص افت سرعت در گروه تجربي هم نسبت به پيش از تيپرينگ و هم در مقايسه با گروه کنترل ، به ط ور معناداري بهبود يافت )٠٠٥>P(؛ اما توان هوازي و سريع ترين زمان دوي ٣٥ متر در هيچ يک از گروه ها تغييري نکرد )٠/٥٠< P(.