چکیده:
هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تغییر ارتفاع پاشنه پا، روی فعالیت عضلات منتخب (با تاکید بر پدیده همانقباضی) و زاویۀ مفاصل در حرکت اسکات بود. دامنۀ حرکتی مفاصل و فعالیت عضلات دوقلوی داخلی، درشتنئی قدامی، راسترانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دو سررانی، نیموتری و بازکنندۀ ستون فقرات، در 10 مرد فعال، حین اجرای حرکت اسکات در چهار وضعیت ۰، ۲، ۳ و ۵ سانتیمتری ارتفاع پاشنۀ پا جمعآوری شد. کاهش معناداری در فعالیت عضله درشتنئی قدامی با افزایش ارتفاع پاشنه مشاهده گردید، درحالیکه میزان فعالیت سایر عضلات، با تغییر ارتفاع پاشنه معنادار نبود. همچنین کاهش در همانقباضی عمومی عضلات مفصل مچ پا، در ارتفاع ۳ سانتیمتری مشاهده شد که میتواند نشانهای از کاهش فشار بر مفصل مچ پا در این وضعیت باشد. بنابراین، قرار گرفتن پاشنه پا در ارتفاع ۳ سانتیمتری، برای اجرای حرکت اسکات با اهداف توانبخشی و بدنسازی توصیه میشود، هرچند نتایج قطعی نیاز به پژوهشهای بیشتر دارد.
خلاصه ماشینی:
"تاکنون متغیرها و وضعیتهای مختلفی از حرکت اسکات مورد بررسی قرار گرفتهاند که برخی از آنها عبارتاند از: تفاوت در مکان قرارگیری میله هالتر، تغییر در ارتفاع نشستن، تغییر عرض و چرخش پا، اجرای اسکات روی سطوح پایدار یا ناپایدار و اجرای حرکت Squat Stabilizer Rao, Cemy and Escamilla Cerulli, Dionisio Hertel Caterisano Witvrouw, Heintjes, Boling van Linschoten Frohm, Manabe, McCaw and Melrose, Robertson در وضعیتهای متفاوت فلکشن زانو همچون ۴۰ درجه، ۷۰-۱۰۰ درجه و بیش از ۱۰۰ درجه (دیونیسیو و همکاران، 2008، اسکامیلا و همکاران، 2001).
این احتمال وجود دارد که روش آنها در تغییر ارتفاع پاشنه (استفاده از گوه با زاویۀ ۲۵ درجه)، قادر به تغییر وضعیت مچ پا در حدی نبوده که بتواند روی فعالیت عضلات مچ پا به خصوص عضلۀ درشتنئی قدامی تأثیرگذار باشد (کانگسگارد و همکاران، 2006).
اما در پژوهش حاضر، به دلیل تغییر در وضعیت مچ پا از طریق بالاتر قراردادن پاشنۀ پا از سطح زمین، احتمال انتقال مرکز جرم بدن به جلو و در نتیجه تأثیر روی فعالیت عضلۀ درشتنئی قدامی وجود دارد که به نوبه خود میتواند موجب بر هم خوردن تعادل در حین انجام حرکت اسکات شود.
اما ارتفاع 3 سانتیمتری پاشنه هنگام اجرای حرکت اسکات را، به دو دلیل میتوان برای اهداف بدنسازی و توانبخشی که در آنها تقویت عضلات بازکنندۀ زانو، پیشگیری از آسیب و کنترل بارهای غیرمتعارف بر کمر و زانو مدنظر است، توصیه نمود، یکی کاهش نسبی سطح فعالیت الکترومیوگرافیکی عضلات ارزیابیشده در این پژوهش که دلیلی بر کارایی بهتر عضلات است و دیگری، کاهش میزان همانقباضی عضلات مچ Zhang et al."