چکیده:
سرمایه اجتماعی مفهوم نوینی است که از علـوم اجتمـاعی وارد عرصـه علـوم سیاسـی گردیده و دامنه پژوهشی، کاربرد و تاثیرگذاری و تاثیر پذیری بالقوه و بالفعل گسـترده - ای در صحنه روابط جامعه و حکومت دارد. سرمایه اجتماعی عبارت است از ارتباطات و شبکه های اجتماعی که می توانند حس همکـاری و اطمینـان را در میـان افـراد یـک جامعه پدید آورند. در این میان نباید از نقش نهادهای مدنی و دموکراتیک و نیـز نقـش دولت و سیاسـتگذاران در گشـودن چنـین فضـاهایی غافـل شـود. از ایـن رو سـرمایه اجتماعی یکی از مهم ترین شاخصه های رشد و توسعه هر جامعه ای به شمار می آیـد. این مقاله به دنبال تبیین مفهوم سرمایه اجتماعی و مقایسه آن با سایر سرمایه ها، اهمیت ابعاد و اجزاء سرمایه اجتماعی و سرمایه های دیگر را بیان می کنـد و سـپس بـه رابطـه سرمایه اجتماعی و سیاستگذاری پرداخته و چنین نتیجه گیری میشود که سیاسـت هـای ارتقاء دهنده سرمایه اجتماعی می توانند تاثیر مستقیمی در بهبود اجتماع داشته باشند
Social capital is a new concept which has been entered the field of political science from social science and has a vast potential and actual research، application، effectiveness and affectability scope in the scene of relationship between society and state. Social capital includes social relationships and networks which can create cooperation and trust feeling among members of a society. Meanwhile، the role of civil and democratic institutions and government and policy makers in opening such spaces should not be ignored. Hence، social capital is one of the most important indicators of every society’s growth and development and its comparison with other capitals reveals importance of social capital and other capitals’ dimensions and constituents. At the end of this paper relationship of social capital with investment is addressed and it is concluded that social capital promoting policies can have direct effect on society improvement.
خلاصه ماشینی:
"Ivan Light سرمایه است که در یک سازمان وجود دارد، مانند تحصیلات عالیه اعضای سـازمان کـه این نوع سرمایه نیز در برخی موارد و تحت شرایطی قابل تبـدیل بـه سـرمایه اقتصـادی است و سرانجام شکل دیگر سرمایه ، سرمایه اجتماعی است که به ارتباطات و مشـارکت اعضای یک سازمان توجه دارد و می تواند به عنوان ابزاری برای رسیدن به سرمایه های اقتصادی باشد (رحمانی و کاوسی، ١٣٨٧، ١٣٣).
- اصلاح ساختار اداری به منظور جلب بیشتر مشارکت مردمی - افزایش کارایی دولت و همچنین نهادها و ساختارهای وابسته به آن - (کاکس ١٩٩٥) فراهم کردن فضای باز شهری از جمله پارکها، منـاطق حفاظـت شده ، جایی که افراد می توانند همدیگر را ملاقات کنند - حذف یا اصلاح قوانین و مقرراتی که در آنها تبعیض و نابرابری وجود دارد - برنامه سازی در صدا و سیما در راستای گسترش مشارکت رسمی و غیر رسـمی در تمامی حوزه های فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی - ترویج مناسک و مراسم ملی به منظور تقویت احساس جمعی - تقویت حس ایثار و از خود گذشتگی، خود بـاوری، علاقمنـدی بـه جامعـه در فرزندان - افزایش بصیرت دینی و مذهبی مردم ، تقویت طـرز تلقـی هـا، آداب و رسـوم و هنجارهای فرهنگی، ارزش و دینی - گسترش روحیه نقد و نقد پذیری - رعایت اصول صداقت ، وفای به عهد و عدم تملق ، اعتماد بـه نفـس ، اعتمـاد بـه دیگران ، امانتداری، ، جلوگیری از سوء ظن ، تهمت و..."