چکیده:
شواهد محکمی دال بر تاثیر تمرینات پلایومتریک در افزایش معنیدار قدرت عضلانی و پرش
عمودی وجود دارد. اما بهدلیل ماهیت شدید این تمرینات. احتمال افزایش آسیبهای
عضلانی - اسکلتی وجود دارد. بنابراین.بهنظز میرسد انجام تمرینات پلایومتریک در یک
محیط آبی احتمالا منجر به بهبود:پرش عمودی با خطر آسیب کمتر میشود. هدف از مطالعة
حاضرء بررسی اثر یک برنامة پلایومتریک در آب (۸۳1) بز پرش عمودی, کوفتگی عضلانی و
سرعت ۰ متر و مقایسة آن با تمرینات خشکی بوده است. بدین منظور, تعداد ۲۱ والیبالیست
دختر غیر نخبه (سن: /۱۲ ۲۲/۱۹ سال, وزن: ۶/۳۵ ۵۹/۱۳ کیلوگرم و قد: ۴/۸۱ +
۶سانتی متر) داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنیها به صورت تصادفی
جفت شدند و بر اساس پرش عمودی, به دو گروه تجربی آب و خشکی و یک گروه کنترل
تقسیم گردیدند. گروههای تجربی علاوه بر انجام تمرینات والیبال, به مدت ۶ هفته. دو جلسه
در هفته و هر جلسه ۴۵-۵۵ دقیقه در برنامة تمرینی پلایومتریک در محیط آبی یا خشکی
شرکت کردند. میزان پرش عمودی و زمان اجرای دوی ۴۰ متر سرعت قبل از شروع تمرینات.
پس از ۴ هفته و بعد از ۶ هفته تمرین آندازه گیری شد. همچنین کوفتگی عضلانی در عضلات
همسترینگه» چهارسر و دوقلو بعد از جلسة اول و بعد از ۴ هفته تمرین و بعد از ۶ هفته تمرین
بلافاصله پس از تمرینء ۲۴ ساعت و ۴۸ ساعت پس از تمرین, با پرسشنامة استاندارد ۱۰
امتیازی کوفتگی عضلانی اندازه گیری شد.
با استفاده از روش تحلیل واریانس برای اندازههای تکراری, مشخص شد که میزان پرش
مقایسة اثر شش هفته تمرینات پلایومتریک و
عمودی گروه APT بعد از ۶ هفته تمرین. افزایش معنیداری نداشته است (۰/۰۵<p). اما
میانگین گروه آب ۲۱/۳ درصد در مقابل ۰/۷۷- درصدگروه کنترل و ۰/۰۸۱ درصد در گروه
خشکی پیشرفت نشان داد. میانگین زمان دوی سرعت ۴۰ متر بین گروهها در پیش آزمون.
میان آزمون و پس آزمون معنیدار نبود(p>0/۰۵). کوفتگی عضلانی بعد از جلسة اول بعد از
۴ هفته و پس از ۶ هفته تمرین در هیچ کدام از عضلات در هیچ یک از زمانهای یاد شده در
گروه آب معنیدار نبود (۰/۰۵<p). در مقابل گروه خشکی در جلسات مختلف. در ساعتهای
آزمون گیری (۰:۲۴:۴۸) و در عضلات متفاوت. میزان کوفتگی معنیداری را گزارش کرد. میزان
کوفتگی در گروه آب از بلافاصله پس از تمرین و تا ۴۸ ساعت بعد کاهش نشان داد(۰۵/0>p).
در مقابل میزان کوفتگی گروه خشکی. بعد از ۲۴ ساعت افزایش معنیداری را نشان داد
(۵/0>.p).
هر چند نتایج این مطالعه, پیشرفت معنیداری را در متغیرهای اجرای گروههای تجربی نسبت
به پیش آزمون و نسبت به گروه کنترل نشان نداده است. اما با توجه به پیشرفت عددی
میانگین پرش عمودی گروه آب نسبت به پیش آزمون. و در مقایسه با دو گروه دیگرء میتوان
گفت که تمرینات پلایومتریک در آب احتمالا میتواند سبب بهبود پرش عمودی
والیبالیستهای زن بدون ایجاد کوفتگی عضلانی شود.
There is substantial evidence that plyometric training significantly increases
muscular strength and vertical jump. Due to the vigorous nature of this type
of training, however, there is a risk of occurring musculoskeletal injuries.
Therefore, conducting plyometric exercise programs in an aquatic
environment might lead to significant improvements in vertical jump with
possibly a lower risk of injury. Therefore, present study examines the effects
of an aquatic-plyometric training (APT) program on vertical jump height and
40 m speed run, and muscle soreness and compares it with land based
plyometric training. Twenty one non-elite female volleyball players
(MeantSD, age, 22.19+1.12 yr; body mass, 59.13+6.35 kg; and height,
163.8+4.81 cm) based on their vertical jump were randomly divided into
aquatic plyometric, land based plyometric and control group. Two
experimental groups in addition to their traditional volleyball training
performed six weeks of plyometric exercise, twice weekly and 45-55
minutes per session, either inside water (pool) or on the land (gym). Vertical
jump height and time for 40 m sprint were measured before and after four
and six weeks of training. Muscle soreness of the hamstring, quadriceps and
gastrocnemius muscles were recorded using 10 point standard questionnaire
after the first session, 4 and 6 weeks of training, immediately after training,
and 24 and 48 hours after training. None of the groups displayed significant
increases in vertical jump height after six weeks of training; but vertical
jump mean of APT group improved by 21.3% vs. -0.77% in control and
0.081% in land based plyometric group. In addition, there were no
significant differences among 40-m sprint performance at pretest, mid-test
and post-test for three groups (P>0.05). Furthermore, there no significance
differences among the muscle soreness data for the APT group at the above
time points (P>0.05). However, land based plyometric group displayed
significant (P<0.05) increases in muscle after the training period (after 24
hours) while, there was a significant decrease in muscle soreness in APT
group by 48 hours after training (P<0.05). Although the results of this study
did not show significant increases in APT group performance, improvement
in the vertical jump indicate that APT induces improvements in vertical
jump in female volleyball players without additional muscle soreness.