چکیده:
بهرهگیری از آیات الهی کتب مقدس، از مهمترین شگردهای فرقههای انحرافی است. این بهرهگیری به جهت موجه جلوهدادن عقاید فرقهای، با سوءاستفاده از جایگاه آیات الهی نزد معتقدین است که اغلب با تفسیر به رای و تاویل بدون دلیل آیات الهی همراه است. بهائیت آیه 5 سوره سجده را در جهت اهداف فرقهای، دال بر پایان دین اسلام و دلیلی بر تثبیت ادعای علی محمد شیرازی و بشارتی بر ظهور وی دانسته است. مقاله پیش رو با روش توصیفی تحلیلی این ادعای بهائیت را مورد بررسی قرار داده است. یافتههای تحقیق بر آن است که تاویلات بهائیت بر آیه مذکور با ظاهر الفاظ آیه، هیچ تناسبی نداشته و هیچ قرینهای نیز بر آن وجود ندارد و از آنجا که این توجیه به جهت مستندسازی فرقهای انجام پذیرفته، «تفسیر به رای» است و اشکالهای متعدد دیگری مانند تناقضگویی، کپیبرداری و استنادات غیر علمی بر این مدعا وارد است.
خلاصه ماشینی:
این گروه خلق آسمان و زمین در شش روز در آیه «الله الذی خلق السماوات و الأرض و ما بینهما فی ستة أیام ثم استویٰ علی العرش ما لکم من دونه من ولـی و لا شفیع أ فلا تتذکرون» (سجده / 4) را اشاره به ادوار هزارساله ادیان دانسته و آیه شریفه را اینگونه بیان میکند: «خداوند جلت عظمته آسمان ادیان و اراضی معارف را در شش یوم که عبارت از شش هزار سال است خلق فرمود و رفعت داد و بر عرش اعظم که عبارت از هیکل مکرم است مستوی شد» (گلپایگانی، 1995: 230) و در آیه «یدبر الأمر من السماء إلی الأرض ثم یعرج إلیه فی یوم کان مقداره ألف سنة مما تعدون» (سجده /5) پایان دین اسلام را بعد از دوره هزارساله آن دانسته است و مینویسد: «تدبیر میفرماید خداوند امر را از آسمان به زمین پس بهسوی او عروج خواهد نمود در مدت یک روز که مقدار آن هزار سال است از آنچه میشمارید؛ یعنی حق جلجلاله امر مبارک دین مبین را اولا از آسمان به گلپایگانی برجستهترین مبلغ و پنجمین شخصیت بهایی است.