چکیده:
در جوامع امروزي با پیشرفت علم و تکنولوژي، اطلاعات تبدیل به یک فرا وسیله شده است. در این بین افراد فعال در این دهکده جهانی ضمن رضایت از امکانات ارتباطی جدید، در تلاش اند که در حفظ حریم خصوصی خود کوشا بوده تا حقوق ایشان توسط افراد سوء استفاده گر مورد تجاوز قرار نگیرد. در این مقاله، ابتدا مفهوم حریم خصوصی را بررسی نموده، سپس مبنا و ماهیت این حق در خدمات ارزش افزوده تلفن همراه به عنوان بخشی از خدمات مبتنی بر فضاي مجازي مورد بررسی قرار می گیرد. در این راستا با مطالعه تطبیقی قوانین کشور هند که شباهت نسبی اي با قواعد حریم خصوصی در ایران دارند سعی
خواهد شد تا به درك بهتر خواننده در اعمال این قوانین در کشور کمک شود.
خلاصه ماشینی:
"موارد حائز اهمیت درخصوص حریم خصوصی اطلاعاتی و ارتباطاتی افراد در خدمات ارزش افزوده عبارتند از: الف) مشخص کردن صلاحیت مؤسسات عمومی و خصوصی ارائه دهنده خدمات عمومی درجمع آوری اطلاعات شخصی افراد جامعه، ب) صلاحیت مؤسسات مذکور در استفاده از اطلاعات شخصی و انتقال این اطلاعات به سایر بخش ها، ج) روش ها و منابع جمع آوری اطلاعات شخصی و چگونگی نگهداری اطلاعات در مؤسسات ارائه دهنده خدمات عمومی، د) چگونگی دسترسی اشخاص به اطلاعات راجع به خود و در صورت لزوم ارائه توضیحات درباره آنها، ه) پیش بینی قوانین خاص درباره اطلاعات شخصی و حساس افراد در فضای مجازی.
حمایت قانونگذار ایران از حریم خصوصی به طور عام و در خدمات ارزش افزوده به طور اخص امروزه درباره حریم خصوصی به طور مشخص و با عنوان یا فصلی ویژه، قوانینی وضع نشده و تنها از اصول کلی قانونی مانند قانون اساسی یا شرع مقدس، در این رابطه احکامی صادر شده است.
در مقررات مصوب سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی و در حوزه خدمات ارزش افزوده هیچ گونه اشاره مستقیمی به حریم خصوصی افراد و لزوم رعایت آن نشده است جز در یک مورد: «فراهم کننده شبکه و سازمان مکلفند ضمن رعایت حریم اشخاص نسبت به ایجاد بانک اطلاعاتی دقیق از تخلفات حادث شده تهیه و بر اساس درخواست مراجع ذیصلاح نسبت به ارائه گزارش در این مورد اقدام کنند»."