چکیده:
اسکانهای غیررسمی عامل برجسته و غالب در شهرنشینی و تهیة مسکن برای فقرای شهری است. در این بین کیفیت مسکن تأثیر زیادی در این سکونتگاهها دارد. یکی از این عوامل خود فرد و سرمایة روانشناختی اوست که تکتک ساکنان سکونتگاههای غیررسمی را دربرمیگیرد. بنابر اهمیت سرمایههای روانشناختی در سکونتگاههای غیررسمی، هدف این مقاله بررسی رابطة بین کیفیت مسکن و سرمایة روانشناختی در محلة یوسفآباد تبریز است. روش تحقیق به لحاظ هدف کاربردی- توسعهای و به لحاظ ماهیت و روش از نوع توصیفی- همبستگی است. جامعة آماری این تحقیق تمامی افراد بالای 18 سال محلة یوسفآباد است. حجم نمونه بر اساس مدل کوکران 322 نفر برآورد شده است. برای تجزیهوتحلیل دادههای این تحقیق نیز از آزمونهای پیرسون و تحلیل مسیر استفاده شده است. یافتههای تحقیق نشان میدهد که با توجه به گذراندن بخش عمدهای از عمر افراد در مسکن، همچنین کمبود بعضی امکانات مثل گذران اوقات فراغت مناسب در بین ساکنان، کیفیت مسکن در خودکارآمدی و افزایش کارایی فردی، امیدواری برای رسیدن به اهداف، تابآوری در برابر مشکلات و خوشبینی به آینده نقش مهمی را به خود اختصاص میدهد. نتایج نیز نشان میدهد که سطح معناداری دو دامنه برای همة متغیرهای سرمایة روانشناختی کمتر از 05/0 است. بنابراین، رابطة معناداری بین متغیر کیفیت مسکن با متغیرهای سرمایة روانشناختی وجود دارد. بیشترین ضریب همبستگی پیرسون مربوط به متغیر کیفیت مسکن با متغیر خوشبینی است که برابر با ضریب 511/0 و سطح معناداری 000/0 است. بنابراین، میتوان گفت که بین شاخص کیفیت مسکن با مؤلفههای مربوط به سرمایة روانشناختی همبستگی مثبت و مستقیمی وجود دارد و با افزایش کیفیت مسکن، متغیرهای مربوط به شاخص سرمایة روانشناختی نیز افزایش مییابد.