چکیده:
یکی از آسیبهای جدی در عرصۀ مهدویت، تعیین وقت برای ظهور است. به رغم وجود روایات متعدد و لحن شدید آنها در ممنوعیت تعیین وقت برای زمان ظهور امام مهدی، در طول تاریخ، توقیتهایی صورت گرفته است. پژوهش پیش رو بر آن است تا روایاتی را که ممکن است مورد استناد وقتگزاران قرار گیرد، در میان منابع حدیثی شناسایی کند و سپس به واکاوی مراد و مقصود آنها بپردازد. در این نوشتار که از نوع کتابخانهای و به روش تحلیلی است، نشان داده شده که در هیچ روایتی به صراحت، برای ظهور، وقت تعیین نشده است.
خلاصه ماشینی:
نوشتار حاضر تلاش میکند با این رویکرد، به ایـن سـؤال اصـلی پاسـخ دهد: آیا در روایات وارده از سوی معصومین ع، برای ظهـور امـام زمـان عج، بـه صراحت ، وقت تعیین شده است ؟ روایاتی که ممکن است مورد استناد وقـت گـزاران قرار گیرد، از نظر سندی و دلالی چگونه اند؟ آیا روایات ناظر بر تعیـین وقـت ظهـور میتواند با روایات نهی از توقیت مقابله کند؟ پاسخ دهد و در ضـمن بـه راز مخفـی بودن زمان ظهور و پیامدهای گوناگون تعیین کردن وقت برای ظهور اشاره ای داشـته باشد.
معرفی سال و روز ظهوردر روایات دلیل دیگری که میتوان برای تجویر توقیت ذکر کرد، روایاتی اسـت کـه در آن هـا، سال و حتی روز ظهور تعیین شده است : این روایات به چند دسته تقسیم میشود: الف .
روایات نشانه های ظهور ممکن است گفته شود خود اهل بیت ع نشانه هـایی بـرای ظهـور ماننـد خـروج سفیانی یا قتل نفس زکیه بیان فرموده اند که وقوع آن ها میتواند تعیین کنندة وقت ظهور باشد.
قیاس توقیت با نام حضرت بعضی برای توجیه تعیین وقت ظهور، آن را با نام بردن امام زمان ع قیاس کرده اند که در بعضی از روایات ، از آن نهی شده است ، چنان کـه امـام صـادق ع مـیفرمایـد: «صاحب هذا الأمـر لا یسـمیه بإسـمه إلا کـافر»(کلینـی، ١٣٦٣ش ، ج ١، ص ٣٣٣): نـام صاحب امر را جز کافر نمیبرد.