چکیده:
این مقاله درصدد تبیین اهمیت و جایگاه لابی گری در سطح اتحادیه اروپایی و برآورد ظرفیت ها و سازوکارهای حضور ایران در این عرصه بوده و درحقیقت، به دنبال پاسخی برای این پرسش اصلی است که با وجود شکنندگی روابط، چگونه ایران و اتحادیه اروپایی می توانند به فهمی مشترک از موضوعات و چالش های دوجانبه، منطقه ای و بین المللی دست یابند و روابط دوجانبه را در روندی رو به رشد شکل دهند. می توان فرضیه نوشتار حاضر را این گونه عنوان کرد که ایران ضمن توجه به دو مولفه “گفتگو” و “دیپلماسی” با اتحادیه اروپایی، نیازمند بهره گیری از مولفه “لابی گری” در قالب ظرفیت های بازیگران غیردولتی نیز هست. با توجه به سطح کنونی روابط و آمار و ارقام موجود، به نظر می رسد در وهله نخست، جمهوری اسلامی ایران توانایی بهره گیری از ظرفیت اندیشکده ها و موسسات تحقیقاتی مستقر در اتحادیه اروپایی را دارد، زیرا کارویژه اصلی اندیشکده ها، ارائه اطلاعات، راهکارها و توصیه های سیاستی به نهادهای اجرایی اتحادیه اروپایی است و همکاری منسجم و هدفمند ایران با اتاق های فکر اروپایی به فهم غرب از رفتار ایران و تسهیل همکاری ها در سطوح دوجانبه، منطقه ای و بین المللی در عرصه های موضوعی گوناگون کمک خواهد کرد. در پژوهش حاضر برای نشان دادن اهمیت لابی گری در سطح اتحادیه اروپایی و نقش آن در بهبود روابط ایران و اتحادیه، از نظریه “دسترسی” استفاده شده و به لحاظ روش شناسی از نوع مطالعه تحلیلی بوده که در آن برای جمع آوری اطلاعات از روش اسنادی ـ کتابخانه ای بهره گرفته شده است.
خلاصه ماشینی:
" استدلال مقاله پیش رو آن است که از آنجا که اتحادیه اروپا برای مشروعیت بخشی به خود بر مبنای "اجماعسازی"، با استفاده از دانش و اطلاعات بازیگران غیردولتی فعال در سطح اتحادیه اقدام به سیاست گذاری و تصمیم گیری میکند، ایران میتواند از ظرفیت لابیگری بازیگران غیردولتی ایرانی و اروپایی در راستای ایجاد مفاهمه و بهبود روابط سازنده با اتحادیه اروپایی استفاده کند که با توجه به ظرفیت های موجود و در راستای تحقق اهداف مذکور، در گام نخست بهرهگیری از قدرت لابیگری اندیشکدهها و اتاقهای فکر اروپایی از اولویت برخوردار است .
توجه به این نکته ضروری است که تعامل میان کنش گران غیردولتی (اعم از گروههای فشار و گروههای ذینفوذ) و نهادهای تصمیم گیر در سطح اتحادیه اروپایی تنها معطوف به گروههای داخلی نبوده، بلکه کشورها و موجودیت های غیراروپایی نیز با بهرهگیری از ابزار لابیگری در فرایند قانونگذاری و تصمیم گیری اتحادیه اروپایی اعمال نفوذ میکنند (٢٠ :٢٠١٤ ,European Commission).
Informational Lobbying از آنچه ذکر شد، میتوان این گونه نتیجه گرفت که جمهوری اسلامی ایران علاوهبر پیگیری سیاست های مذاکراتی و گفتگویی خود با اتحادیه اروپایی، نیاز به بهرهگیری از بازیگرانی غیردولتی دارد که ظرفیت و توانمندی ارائه تصویری منصفانه و واقع بینانه از مواضع و رویکردهای ایران در سطح منطقه و بین الملل را داشته باشند.