چکیده:
نویسندگان این مقاله برآنند تا با هدف ایجاد تعامل دوسویه (و نه فقط ارتباط) بین فارسیآموزان و گویشوران این زبان، با ارائه روش تعاملی، زمینه را برای یادگیری دو مهارت «شنیدن» و «صحبت کردن» برای زبانآموزان فراهم کنند. این کار پس از تجزیه و تحلیل تقابلی زیر و بم های زبان فارسی و عربی، بویژه در سطح آوایی صورت می گیرد. مهمترین نتایج این پژوهش نشان می دهد که با تجزیه و تحلیل تقابلی زبان فارسی و عربی به صورت مستقیم و غیرمستقیم، ارائه تکالیف معنادار و گفتوگوهای تجربهمحور بر اساس آن و تداوم درون داد (شنیدن) و برون داد (گفتار) زبان، با استفاده از تمریناتی ویژه، میتوان زمینه لازم را برای کاربرد و فهم درست زبان فارسی و در نتیجه، همفکری و تعامل سازنده بین فارسیآموزان عربزبان و گویشوران زبان فارسی فراهم نمود. این تجربه، از تداخل زبانی، به عنوان یکی از مهمترین چالشهای برونداد زبان نیز جلوگیری می کند.
خلاصه ماشینی:
مهمترین نتایج این پژوهش نشان می¬دهد که با تجزیه و تحلیل تقابلی زبان فارسی و عربی به صورت مستقیم و غیرمستقیم، ارائۀ تکالیف معنادار و گفتوگوهای تجربهمحور بر اساس آن و تداوم درون¬داد (شنیدن) و برون¬داد (گفتار) زبان، با استفاده از تمریناتی ویژه، میتوان زمینۀ لازم را برای کاربرد و فهم درست زبان فارسی و در نتیجه، همفکری و تعامل سازنده بین فارسیآموزان عربزبان و گویشوران زبان فارسی فراهم نمود.
با نگاهی به آموزش زبان فارسی به غیر فارسیزبانان به نظر می¬رسد که اهداف مشخص و به فراخور آن، برنامهها، راهکارها، امکانات و کتابهای آموزشی روشمند در این راستا انگشتشمار است؛ ازاینرو فارسیآموزان عربزبان، نهتنها در زمینۀ نوشتار و گفتار (به عنوان برونداد زبان) مهارت کافی ندارند، بلکه به سبب نبود تجزیه و تحلیل مقابله¬ای بین سطوح مختلف زبان فارسی و عربی، اغلب به هنگام کاربرد زبان فارسی، در بهکارگیری تمام زیر و بمهای زبان فارسی (از سطح آوایی تا معنایی) دچار شک و تردید، ترس و در نهایت یأس از فراگیری این زبان میشوند.
ازاینرو نگارندگان در صدد ارائۀ روشی جدید با عنوان «روش تعاملی» برآمدند که به منظور جلوگیری از تداخل زبانی، تکیه اصلی آن بر تجزیه و تحلیل مقابله¬ای (بویژه در سطح آوایی) بین دو زبان فارسی و عربی است.
در این پژوهش سعی بر این بوده است که با استفاده از روش تعاملی و از راه تجزیه و تحلیل مقابله¬ای و سنجشی دو زبان فارسی و عربی در سطوح مختلف و ارائۀ راهکاری معنادار و تجربهشده، بتوان زمینه را برای فراگیری و کاربرد عملی زبان فارسی فراهم نمود؛ بهگونهای که با حذف تداخلهای زبانی از ذهن زبانآموز (ابتدا در سطح آوایی و سپس در سایر سطوح زبانی) و کشف لایههای معنایی و منظورشناختی صحیح زبان فارسی بتواند با گویشوران این زبان به تعامل، همفکری و هماندیشی بپردازد.