چکیده:
این پژوهش نشان داد که هشت هفته برنامه تناوبی هوازی با شدت 60 تا70 درصد حداکثر ضربان قلب، به طور یکسان موجب کاهش IgA،IgM،IgG گروه چاق و گروه طبیعی شد، و تفاوتی از این نظر بین بین دو گروه چاق و طبیعی مشاهده نشد و فعالیت تناوبی هوازی تاثیر متفاوتی در گروه چاق و طبیعی ایجاد نکرد. در نتیجه احتمالا مدت زمان پژوهش آنقدر کافی نبود تا سازگاری مناسب حاصل شود، بنابراین مدت زمان تمرین، شدت تمرین و سطح فعالیت اولیه شرکت کنندگان می تواند بر نتایج پژوهش تاثیر بگذارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات متناوب هوازی بر سطوح ایمونوگلوبولین های پلاسمای30 مرد جوان چاق و طبیعی بود که به صورت در دسترس به دو گروه چاق (15= n)(با میانگین سنی23 سال، قد 173 سانتی متر، وزن 98 کیلوگرم و درصد چربی 6/28 درصد) و طبیعی (15=n)( با میانگین سنی 21 سال، قد 177 سانتی متر، وزن 69 کیلوگرم و درصد چربی 5/12درصد) تقسیم شدند. برنامه تمرینی تناوبی هوازی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 90 دقیقه شامل 10دقیقه گرم کردن، 5 مرحله 9 دقیقه ای دویدن با شدت 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب همراه با چهار دقیقه ریکاوری غیرفعال و 5 تا 10دقیقه سرد کردن به اجرا درآمد. نمونه های خون آزمودنی ها به منظور اندازه گیری سطوح ایمونوگلوبولین A،M،G، پیش و پس از برنامه تمرینی گرفته شد. برای مقایسه تفاوت های درون گروهی از روش آماری t وابسته و مقایسه تفاوت های بین گروهی از روش آماری t مستقل استفاده شد. همچنین داده ها در سطح معناداری این پژوهش نشان داد که هشت هفته برنامه تناوبی هوازی با شدت 60 تا70 درصد حداکثر ضربان قلب، به طور یکسان موجب کاهش IgA،IgM،IgG گروه چاق و گروه طبیعی شد، و تفاوتی از این نظر بین بین دو گروه چاق و طبیعی مشاهده نشد و فعالیت تناوبی هوازی تاثیر متفاوتی در گروه چاق و طبیعی ایجاد نکرد. در نتیجه احتمالا مدت زمان پژوهش آنقدر کافی نبود تا سازگاری مناسب حاصل شود، بنابراین مدت زمان تمرین، شدت تمرین و سطح فعالیت اولیه شرکت کنندگان می تواند بر نتایج پژوهش تاثیر بگذارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات متناوب هوازی بر سطوح ایمونوگلوبولین های پلاسمای30 مرد جوان چاق و طبیعی بود که به صورت در دسترس به دو گروه چاق (15= n)(با میانگین سنی23 سال، قد 173 سانتی متر، وزن 98 کیلوگرم و درصد چربی 6/28 درصد) و طبیعی (15=n)( با میانگین سنی 21 سال، قد 177 سانتی متر، وزن 69 کیلوگرم و درصد چربی 5/12درصد) تقسیم شدند. برنامه تمرینی تناوبی هوازی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 90 دقیقه شامل 10دقیقه گرم کردن، 5 مرحله 9 دقیقه ای دویدن با شدت 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب همراه با چهار دقیقه ریکاوری غیرفعال و 5 تا 10دقیقه سرد کردن به اجرا درآمد. نمونه های خون آزمودنی ها به منظور اندازه گیری سطوح ایمونوگلوبولین A،M،G، پیش و پس از برنامه تمرینی گرفته شد. برای مقایسه تفاوت های درون گروهی از روش آماری t وابسته و مقایسه تفاوت های بین گروهی از روش آماری t مستقل استفاده شد. همچنین داده ها در سطح معناداری P≤0/05 تجزیه و تحلیل شد.
خلاصه ماشینی:
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی ، دانشگاه تهران، تهران، ایران چکیده این پژوهش نشان داد که هشت هفته برنامة تناوبی هوازی با شدت ٦٠ تا ٧٠ درصد حداکثر ضربان قلب ، به طور یکسان موجب کاهش IgA,IgM,IgG گروه چاق و گروه طبیعی شد، و تفاوتی از این نظر بین بین دو گروه چاق و طبیعی مشاهده نشد و فعالیت تناوبی هوازی تأثیر متفاوتی در گروه چاق و طبیعی ایجاد نکرد.
از طرف دیگر نشان داده شده که فعالیت ورزشی متناوب هوازی شدید میزان ایمونوگلوبولین ها را کاهش داده و به خصوص در نواحی فوقانی سیستم تنفسی ، بدن را در معرض آسیب و عفونت قرار می دهد، این در حالی است که فعالیت بدنی با شدت متوسط موجب افزایش ایمونوگلوبین A می شود و خطر عفونت را کاهش می دهد (١٤).
بحث و نتیجه گیری در بررسی تغییرات به دست آمده در ایمونوگلوبولین های افراد چاق و طبیعی در این پژوهش نتایج نشان داد که هر سه فاکتور مورد نظر (IgA ,IgG ,IgM )پس از هشت هفته برنامة تناوبی هوازی کاهش داشته اند که با نتیجة تحقیقات لی لی و راش (٢٠٠٩)، طبرستانی و همکاران (١٣٩٠)، کخ و همکاران (٢٠٠٧)، الگرو و همکاران (٢٠٠٨) شیروانی و همکاران (١٣٩٢) و ماشیکو و همکاران (٢٠٠٤)، همخوانی داشت (٣،٤،٩،١٥،١٦،١٧) و با نتایج تحقیقات مصطفی زاده (١٣٨٥)، کورسات و همکاران (٢٠٠٥)، پارک و همکاران (٢٠٠٨)، وانگ و همکاران (٢٠١١)، متناقض بود (٢٥، ٧،١٣،٢٠).
Effect of 8 Weeks Low and High Intensity Resistance Training on Leukocyte Count, Igg, Cortisol and Lactate Concentration in Untrained Men. World Applied Sciences Journal, Vol. 16, No. 7,PP: 949-954.